اختلاف میان سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره نحوه مواجهه با سریال‌های شبکه نمایش خانگی موضوعی است که در ماه‌های اخیر جدی‌تر از گذشته شده است. مسئولان وزارت فرهنگ به بهانه عجیب مقابله با «سریال‌سوزی» تصمیم گرفته‌اند که تا اطلاع بعدی از ارائه مجوز برای ساخت سریال‌های شبکه نمایش خانگی خودداری کنند، تصمیمی که به معنای عقب‌نشینی اهالی ارشاد در این اختلاف و درگیری میان این دو نهاد است. آنچه مسئولان صداوسیما می‌گویند بر مبنای تفسیری عجیب از قانونی است که صوت و تصویر فراگیر را تنها در صورتی مجاز برمی‌شمارد که تحت نظارت سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران باشد. آنان بر مبنای تفسیری از این قانون معتقدند که سریال‌های شبکه نمایش خانگی نیز می‌باید برای انتشار در سایت‌های پخش فیلم و سریال به جای وزارت فرهنگ، از آنان مجوز بگیرد. انتشار گزارش‌های سفارشی در بخش‌های خبری صداوسیما و برخی رسانه‌های اصولگرا از آنچه «ابتذال» در شبکه نمایش خانگی خوانده می‌شود بخشی از پازلی است که در همین درگیری و اختلاف میان وزارت ارشاد و صداوسیما معنا می‌یابد. اما در صورت تغییر ناظر سریال‌های شبکه نمایش خانگی از وزارت فرهنگ به ممیزان صداوسیما در عمل چه رخ خواهد داد؟
با نگاهی به عملکرد سازمان صداوسیما (در دو بخش سیاسی و فرهنگی سازمان) شاهد هستیم که این رسانه عظیم هر سال که می‌گذرد ضعیف‌تر از گذشته ظاهر شده و با کنار گذاشتن مطالبات و سلایق کسر قابل توجهی از اقشار مختلف مردم، مخاطب خود را در حداقلی‌ترین شکل ممکن تعریف می‌کند. شاید تا سال‌های قبل این وضعیت تنها در بخش‌های خبری و سیاسی صداوسیما حاکم بود اما در سال‌های اخیر شاهد هستیم که حتی اکثریت برنامه‌های ترکیبی و سریال‌های تولید شده در سازمان نیز دچارهمین مشکل جدی شده‌اند و از آن عجیب‌تر برنامه‌های پر مخاطبی نظیر نودِ عادل فردوسی‌پور نیز به دلایلی واهی به کلی حذف شده‌اند! بدیهی است که پررنگ شدن نقش‌آفرینی و حضور سازمان صداوسیما در بخش سریال‌های نمایش خانگی نیز در ادامه همان رویکردی خواهد بود که در این سال‌ها در این رسانه که خود را «رسانه ملی» می‌نامد شاهد بودیم و ریزش مخاطب نتیجه محتوم آن است. این ریزش مخاطب سریال‌ها و برنامه‌های شبکه نمایش خانگی که در چند سال اخیر به تدریج روندی صعودی و قابل قبول داشته است هدیه‌ای است که مسئولان سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران به شبکه‌های ماهواره‌ای خواهند داد. مضحک و عجیب است که صداوسیمایی که خود چنین شبکه‌هایی را «معاند» می‌نامد با دست‌های خودش به افزون شدن مخاطبان آنان کمک می‌کند! توضیح بیشتر آنکه کسر قابل توجهی از مخاطبان سریال‌های شبکه نمایش خانگی همان مخاطبان سریال‌های شبکه‌های ماهواره‌ای ترکی و عربی و مانند آن هستند که با فراگیر شدن سایت‌های پخش فیلم و سریال ایرانی به آن روی آورده‌اند و به جای سرگرم شدن با محصولات شبکه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور، سریال‌های تولید شده در داخل را در سبد سرگرمی خانوار خود قرار داده‌اند. تغییر رویکرد سریال‌ها و سانسور‌های سفت و سخت صداوسیما بر آن‌ها که امری حتمی در صورت ورود سازمان به نظارت بر سریال‌ها و فیلم‌های نمایش خانگی خواهد بود، در عمل نه تنها کمکی به افزایش مخاطب نمی‌کند، بلکه همان بلایی را سر تعداد مخاطبان شبکه نمایش خانگی که اکنون عددی قابل توجه و امیدوارکننده است خواهد آورد که در میزان مخاطب صداوسیما شاهد هستیم!