به گزارش عصر ایران، تقریبا این مسئله در مورد تمام روسای جمهور ایران بی‌سابقه بوده است که هر دو جریان پرنفوذ از رئيس‌جمهور مستقر انتقاد کنند. حالا سئوالی که در این میان مطرح می‌شود این معناست که چرا این اتفاق در مورد روحانی افتاده است؟ حسن روحانی در این ۵ سال نتوانست یک طبقه حامی را در کشور به نفع خود ایجاد کند. اصول‌گرایان دیگر او را از خود نمی‌دانند و بر این باورند روحانی دهه ۹۰ دیگر روحانی دهه ۷۰ یا ۸۰ نیست. اصلاح‌طلبان هم بر این باور هستند که او یار قرضی بود که به واسطه آن می‌شد دوباره به قدرت برگشت. اتفاقی که در سال ۹۲ افتاد و در سال ۹۶ تداوم پیدا کرد. روحانی امروز میان این دو قرار گرفته است. این معنا را حسن روحانی بهتر از هر فرد دیگری می‌‎دانست اما تلاش نکرد برای خود در میان این دو طیف، طبقه حامی ایجاد کند که در روزهای حساس به صحنه بیایند و از حسن روحانی دفاع کنند. حسن روحانی به همین دلیل تنها‌ترین رئيس‌جمهور ایران است. کسی که نه در نهادهای مختلف طرفداری دارد نه در میان جریان‌های سیاسی. روسای‌جمهور ایران بعد از بازنگری در قانون اساسی، طبقه‌ای داشتند که از آنها حمایت می‌کرد و هنوز که هنوز است از تفکر رئيس‌جمهور مطلوب خود حمایت می‌کنند.  ‌هاشمی‌چی‌ها همچنان دوران هاشمی را بهترین دوران تاریخ جمهوری اسلامی می‌دانند و در آن زمان به هاشمی رفسنجانی لقب ‌سردار سازندگی دادند. اصلاح‌طلبان هم که حسابی پای کار خاتمی بوده و هستند. خاتمی چی ها، از بهترین نمونه طبقه حامی هستند که در تاریخ سیاسی ایران قابل مشاهده است. تقریبا کسی را پیدا نمی‌کنید که با خاتمی کار کرده باشد و از او بد بگوید.
احمدی‌نژاد هم مخالفان زیادی داشت اما برخلاف حسن روحانی کسانی را داشت که پای کار او بودند حتی حاضر بودند تمام ناسزاها را به جان بخرند تا خم به ابروی احمدی‌نژاد نیاید. کسانی که هنوز با رئيس دولت نهم و دهم هستند و او را منجی ایران می‌نامند. با نگاهی به اطرافیان روحانی می‌شود دید که هیچ کس در دولت حاضر نیست خود را خرج روحانی کند و اجازه ندهد تیرهای انتقاد به تن روحانی بنشیند. همه کنار می‌کشند تا روحانی در مرکز سیبل انتقادها باشد. مقصر این مسئله هم کسی نیست جز حسن روحانی. او آنقدر یکی به نعل یکی به میخ زد که مشخص نشد او بالاخره در کدام زمین بازی می‌کند. حسن روحانی همیشه دو راهنمای ماشین دولتش روشن بود و معلوم نشد او بالاخره به کدام سمت می‌خواهد بپیچد. تقریبا گلایه‌های او به خاطر تنهایی‌اش قابل قبول نیست چون خود حسن روحانی عامل این تنهایی است. کسی که خودش را از همه محروم می‌کند نمی‌تواند انتظار داشته باشد در روزهای بحرانی دستی برای کمک به دستش دراز شود. روحانی تنهاست چون فکر می‌کرد می‌تواند به تنهایی کشتی که بر آن سوار است را هدایت کند، استراتژی که به نظر می‌رسد کشتی که روحانی بر آن سوار است را به ساحل امن نخواهد رساند.