واکنش روزنامه کیهان به نخستین حضور غیرگزینشی زنان در ورزشگاه آزادی آنقدر عجیب و دور از انتظار که حتی صدای برخی همراهان سیاسی این رسانه را هم درآورده است.
این روزنامه که تبدیل به یکی از نمادهای رسانه‌ای جناح تندرو شده است با قرار دادن دو عکس از تماشاگران زن دیدار ایران و کامبوج در کنار زائران اربعین با تیتر «راهیان آزادگی، قربانیان آزادی» اعتراض خود به حضور زنان در ورزشگاه را اعلام کرد.نکته جالب توجه آن است که با نگاهی گذرا به عکس‌های منتشر شده از حضور زنان در ورزشگاه آزادی خواهیم دید که دخترانی با همان پوششی که کیهان آن را نشانه «راهیان آزادگی» می‌داند در کنار دیگران برای نخستین بار به ورزشگاه آمدند و از پایان گرفتن هر چند موقتی این مانع و دیدن یک مسابقه فوتبال لذت بردند. به هیچ وجه امر بعیدی نیست که جمعی از همان‌ها که به جرم ورود به ورزشگاه برای تماشای فوتبال «قربانیان آزادی» خوانده شده‌اند نیز در همین روزها راهی زیارت اربعین شوند و به قول کیهان به «راهیان آزادگی» بپیوندند.
به نظر می‌آید ما با چیزی فراتر از مخالفت با حضور زنان در ورزشگاه روبرو هستیم و می‌توان این تیتر جنجالی روزنامه کیهان را به موضوعاتی دیگر و شاید مهم‌تر نیز تعمیم داد و حتی ریشه‌های اندیشه‌ای آن را بازشناخت. واقعیت آن است که اگر بخواهیم به «تصویر بزرگتر» بنگریم به این نتیجه خواهیم رسید که چنین نگاهی که بر مبنای دوقطبی‌سازی جعلی متن جامعه است ظاهراً برای برخی آب و نان دارد که به شکل سیستماتیک و به بهانه‌های مختلف بر آتش آن می‌دمند ریشه چنین نگاهی اما در تفکراتی است که در هر موضوعی در پی ساخت دو جبهه حق و باطل است؛ تفاوتی ندارد که موضوع رقابت سیاسی در یک انتخابات باشد یا دوگانه «دیپلماسی» و «مقاومت» و یا حتی حضور زنان در استادیوم‌های ورزشی!در هر موضوعی دوقطبی‌سازان این تکلیف را بر دوش خود احساس می‌کنند که به طریقی میان مردم فاصله و شکاف ایجاد کرده و جامعه را شقه شقه کنند. در این باره احتمالی را نیز می‌توان مطرح کرد؛ ممکن است برخی تصور کنند که ایجاد شکاف میان مردم سبب حفظ جایگاه آنان در ساختار رسمی قدرت خواهد شد. این نگاه یک خطای محاسباتی جدی است، زیرا اتفاقا نتیجه چنین شکافی در بلند مدت نه تنها اهالی قدرت را دچار مشکل می‌کند بلکه سبب از هم‌گسیختگی جامعه ایرانی نیز خواهد شد.