این سازوکار در توافق جامع هسته‌ای ایران (برجام) پیش‌بینی شده است و در حالی که این توافق ناکام به دهمین سالگرد خود نزدیک می‌شود، امکان فعال کردن آن را بار دیگر کشورهای اروپایی امضاکننده مطرح کرده‌اند. پس از توافق برجام در تیرماه ۱۳۹۴، شورای امنیت سازمان ملل متحد در قطعنامه‌ای این توافق را تایید و همه قطعنامه‌های پیشین از جمله تحریم‌های ایران را متوقف کرد. در شیوه حل اختلاف که در برجام پیش‌بینی شده است، این امکان برای اعضای دائم شورای امنیت وجود دارد که در صورت نارضایتی از انجام تعهدات ایران، تحریم‌های متوقف‌شده را مجددا احیا کند. بر اساس برجام با فعال شدن مکانیسم ماشه، هیچ‌کدام از اعضای دائم شورای امنیت نمی‌تواند با وتو کردن پیشنویس قطعنامه جلوی بازگشت تحریم‌های ایران را بگیرد. اگر کشوری از حق وتو استفاده کند، در واقع تداوم توقف تحریم‌ها را وتو کرده است که به معنی بازگشت فوری همه قطعنامه‌های شورای امنیت علیه ایران است. بر اساس قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد که در سال ۲۰۱۵ برای اجرای برجام به تصویب رسید، برخی مفاد محوری این توافق از جمله امکان فعال کردن مکانیسم ماشه در اکتبر ۲۰۲۵ (مهر ۱۴۰۴) منقضی خواهد شد.
پیش از جنگ اسرائیل و ایران، تهران و واشنگتن پنج دور مذاکرات هسته‌ای با میانجیگری عمان برگزار کردند اما بر سر غنی‌سازی و میزان آن به توافق نرسیدند.