حکمی که فیفا در پرونده منتظر محمد صادر کرده ( جریمه‌ای بیش از ۲۲۲ میلیارد ریال و محرومیت از دو پنجره نقل‌وانتقالاتی) تنها یک شکست نیست؛ این زنگ خطری است که نشان می‌دهد مدیریت ناکارآمد چگونه می‌تواند غول آبی را به زانو درآورد. اما سئوال اصلی اینجاست: چرا مدیران استقلال، با وجود سابقه پرونده‌های مشابه، باز هم در دام تصمیمات غلط افتادند؟
سکوت فاجعه‌بار
داستان از جایی شروع شد که استقلال، بدون هیچ توضیحی، منتظر محمد، هافبک عراقی خود را از فهرست فصل ۱۴۰۳-۱۴۰۴ خارج کرد. این بازیکن، که با قراردادی سه‌ساله و ۳۰۰ میلیارد ریالی به جمع آبی‌ها پیوسته بود، نه تنها از لیست کنار گذاشته شد، بلکه حتی اجازه حضور در تمرینات را هم پیدا نکرد. دو نامه رسمی در ۱۵ آگوست و ۱ سپتامبر ۲۰۲۴ از سوی او به باشگاه رسید، اما پاسخ؟ هیچ. این سکوت، که فیفا آن را “نقض آشکار تعهدات قراردادی” خواند، چه چیزی را نشان می‌دهد؟ آیا مدیران استقلال تصور می‌کردند که بی‌توجهی به یک بازیکن حرفه‌ای، بدون عواقب خواهد بود؟ یا شاید، در ساختاری که حرفه‌ای‌گری غایب است، چنین خطاهایی اجتناب‌ناپذیرند؟
تکرار تاریخ تلخ
این اولین بار نیست که استقلال در دام پرونده‌های فیفا گرفتار می‌شود. پرونده‌های قبلی (FPSD-۹۳۱۲، FPSD-۱۰۶۲۰، FPSD-۱۶۹۱۱) نشان می‌دهند که این باشگاه بارها به دلیل نقض قرارداد بازیکنان خارجی محکوم شده است. اما چرا درس گرفته نشد؟ وقتی فدراسیون فوتبال ایران تأیید می‌کند که منتظر محمد اصلاً در لیست استقلال ثبت نشده، چگونه می‌توان ادعای “انتخاب فنی” مدیران را پذیرفت؟ این نه یک تصمیم فنی، بلکه یک فاجعه مدیریتی بود که حالا استقلال را تا زمستان فصل بعد از جذب بازیکن محروم کرده است.
هزینه‌های سنگین، درس‌های نادیده
جریمه ۲۲۲ میلیارد ریالی، همراه با بهره ۵ درصدی برای هر روز تأخیر، تنها بخشی از هزینه این ناکامی است. محرومیت نقل‌وانتقالاتی، در حالی که استقلال در بحران فنی به سر می‌برد، ضربه‌ای است که هواداران را بیش از همه آزار می‌دهد. اگر مدیران به یکی از نامه‌های بازیکن پاسخ می‌دادند یا حداقل یک تیم حقوقی حرفه‌ای برای مدیریت قراردادها داشتند، آیا امروز شاهد این بحران بودیم؟ چرا باشگاهی با این عظمت، فاقد سیستمی است که بتواند از چنین خطاهای ابتدایی جلوگیری کند؟
استقلال حالا در آستانه یک آزمون بزرگ قرار دارد. این حکم، فرصتی است برای بازنگری کامل در ساختار مدیریتی. تشکیل یک کمیته حقوقی دائمی، آموزش قوانین فیفا به مدیران، و ایجاد شفافیت در قراردادها می‌تواند از تکرار این فاجعه جلوگیری کند. هواداران استقلال، که قلب تپنده این باشگاه‌اند، شایسته مدیریتی هستند که نه تنها از اعتبار تیم دفاع کند، بلکه آن را به روزهای اوج بازگرداند. آیا مدیران کنونی می‌توانند از این بحران، پلی به سوی آینده‌ای حرفه‌ای‌تر بسازند؟