رئيس جدید سازمان حفاظت از محیط زیست ظاهرا با توپ پر آمده است و می‌توانیم با دقت در اظهارنظرهایش در چند نشست اخیری که داشته است شاهد قاطعیتی که با عصبانیت هم همراه است باشیم.
از‌تراریخته‌ها‌که دلواپسان خاص خودش را دارد تا در اولویت نداستن حفظ یوز آسیایی که باعث نگرانی بخشی از فعالان حوزه محیط زیست شد و تا تاکید لازم و مکرّر او به لزوم مدیریت بحران آب. اگر بخواهیم از نقاط مثبت برنامه‌های عیسی کلانتری شروع کنیم باید بگوییم که رئيس جدید سازمان حفاظت از محیط زیست بحران آب را به خوبی فهم کرده است و برخلاف بیشتر مسئولان کشور از بلایی که همین نزدیکی به دقت اطلاع دارد. عملکرد کلانتری در چهار سال گذشته که در رأس تیم احیای دریاچه ارومیه بوده است و همچنین تخصص و تجربه‌اش در حوزه کشاورزی - به عنوان بخشی که درصد بالای هدررفت آب در این بخش است - این امیدواری را ایجاد کرده است که او توان انجام ماموریت خطیری که در حوزه مدیریت بحران آب بر عهده گرفته است را دارد.
نکته جالب توجه آن‌ که کلانتری برای حضور در دولت دوازدهم با رئيس‌جمهور روحانی به توافق رسیده است که کلیه تصمیم‌گیری‌های حوزه آب در یک شورای عالی به ریاست رئيس‌جمهور اتخاذ شود. اجرایی شدن این توافق می‌تواند از عدم هماهنگی‌های موجود در این بخش بکاهد و همین امر باعث کاهش تنش‌های موجود در حوزه تصمیم‌گیری‌های مرتبط با بحران آب خواهد شد. دیگر بخش مثبت آن چه کلانتری تا به امروز گفته است این است که او به کار کارشناسی و علمی اهمیت می‌دهد و ظاهراً تکیه تصمیم‌گیری‌ها در سازمان با بدنه کارشناسی آن خواهد بود.
اما آنچه در بیان جانشین ابتکار مشهود است این نکته است که آن طور که از قرائن برمی‌آید کلانتری برخلاف رئيس سابق سازمان حفاظت از محیط زیست آن طور که شایسته و لازم است روابط حسنه‌ای را با سازمان‌های مردم‌نهاد حوزه محیط زیست برقرار نکرده است و برخلاف ابتکار آن‌چنان به مردمی شدن محیط زیست اعتقادی ندارد. تکیه و توجه صرف به تصمیمات سازمانی و دولتی و رفتار و گفتاری از موضع بالا نسبت به گروه‌های مردمی که در این حوزه مشغول فعالیت هستند می‌تواند پاشنه آشیل فعالیت‌های محیط زیستی دولت دوازدهم باشد. به نظر می‌رسد که عیسی کلانتری و همکارانش در سازمان حفاظت از محیط زیست می‌بایست به این نکته مهم توجه داشته باشند که تصمیمات در این حوزه هر چقد هم دقیق، کارشناسی و با حمایت دولتی باشد تا آن هنگام که با همراهی جامعه مدنی و سازمان‌های مردم نهاد مربوط به محیط زیست روبه‌رو نشود امکان اثرگذاری بر متن جامعه را نخواهد داشت.