از حکایت تلخ خیابان نادری شروع کنیم!
اولین اشتباه در انتخاب ایستگاه‌های مترو درست در مرکز و وسط قدیمی‌ترین خیابان مرکزی شهر (نادری سلمان فارسی ) بوده که باعث فلج چندین ساله اصلی‌ترین خیابان شهر و میلیاردها تومان خسارت به کسبه و بازار و حتی دولت و شهرداری شد در حالی که در بسیاری از کشورهای جهان و حتی شهرهای خود ایران، به سادگی با تعیین محل ایستگاه در یکی از خیابان‌های فرعی نزدیک به خیابان‌های اصلی شهر، با هزینه و صدمه بسیار کمتری برای اقتصاد خیابان اصلی مورد نظر، ایستگاه‌های مترو ایجاد شده است.
دومین تصمیم اشتباه در این خیابان، عریض کردن بی دلیل، تمسخرآمیز و غیرکارشناسی پیاده‌روها به قیمت کاهش عرض خیابان سواره رو و یکطرفه شدن خیابان اصلی شهر بوده که نتیجه آن ایجاد انسداد در‌تردد دو طرفه و در واقع شرق به غرب و بالعکس شهر و طی مسیرهای پیچ در پیچ و جایگزین و زحمت فراوان برای مردم شده است. ضمن اینکه یک پل روگذر بسیار تاثیرگذار در چهارراه نادری که در دهه ۷۰ و با بودجه‌ای سنگین احداث شده بود برای اجرای این طرح (عریض کردن پیاده‌روها!!) تخریب شد و بار دیگر‌ترافیک را برای چهارراه نادری به ارمغان آورد!
سومین اشتباه که سال‌ها دوام داشته آزاد شدن دست فروشی در خیابان نادری یعنی مرکز شهر بوده! که برای سال‌ها باعث وضعیت بسیار نابسامانی در مرکز این کلانشهر شده و صحنه‌های ناخوشایندی ایجاد کرده بود که باعث تعجب مردم به خصوص مسافرین دیگر شهرها از آنهمه نبوغ مدیریتی شده بود. اشتباه چهارم بستن تمام ورودی خیابان‌های فرعی به خیابان سلمان فارسی است که باعث طی بی‌مورد مسیرهای اضافه توسط خودروهای مردم و سرگردانی آنها شده است. اشتباه دیگر سنگ فرش کردن سوار رو و ناهموار کردن آن و صدمه به خودروهای مردم در اثر ناصافی خیابان، در مرکز شهری شده است که مرکز نفت ایران است نفتی که مواد اولیه آسفالت می‌باشد!
وضعیت اسفناک خیابان طالقانی
مورد دیگر از تصمیمات اشتباه در مرکز شهر اهواز در خیابان طالقانی رخ داده است و آن ایجاد حفاظ فلزی بدقواره در تمام طول خیابان یعنی دومین خیابان مرکز شهر و محدود کردن عرض خیابان و یک طرفه کردن آن (به بهانه ایجاد خط ویژه! که اجرای آن بیش از چند ماه به طول نکشید) بوده که این طرح نیز ضمن افزایش‌ترافیک، خسارات زیادی به بازاریان و اقتصادی این خیابان وارد کرده است، این امر باعث خالی شدن ده‌ها ساختمان اداری پزشکی و متروکه شدن آنها شده که علاوه بر بی استفاده ماندن این املاک و هدر رفت سرمایه مردم، در نهایت باعث می‌شود هزینه این جابجایی‌های اجباری از جیب مردم شهر با گران شدن نامتناسب واحدهای اداری پزشکی در مناطقی مثل کیانپارس شود. طنز ناراحت کننده قضیه اینجاست که چندین سال است که از این بخش از خیابان که با میله‌های فلزی از اصل خیابان تفکیک شده است هیچ استفاده‌ای هم نمی‌شود! زیرا طرح خط ویژه ون‌ها پس از چند ماه منتفی شد ولی میله‌های بدقواره و بی استفاده در این خیابان همچنان بر سر جای خود هستند و یک لاین خیابان را از بین برده اند! مورد مهم‌تر دیگر در مورد خیابان آزادگان است این خیابان حدود نیم قرن است که در طرح تعریض قرار گرفته است و ده‌ها شهردار و استاندار نتوانسته‌اند حداکثر با ۱۰ تا ۱۵ ملک تجاری باقی مانده در مسیر تعریض به توافق برسند تا این خیابان مرکزی شهر از وضع اسفناک فعلی خارج شود.
بلاتکلیفی پروژه لاک پشتی متروی اهواز
از بلاتکلیفی پروژه لاک پشتی متروی اهواز هم چیزی نگوییم بهتر است که به گفته شهردار فعلی اهواز، با وضعیت کنونی آن تا ۱۰۰ سال آینده نیز به بهره‌برداری نخواهد رسید و تا مدتی دیگر ایستگاه‌های ساخته شده نیز مستهلک شده و قبل از افتتاح غیرقابل استفاده خواهند شد!
مسئولیت این مشکلات برعهده تمامی مسئولین شهری، چه مسئولین قبلی مجری این تصمیمات اشتباه و چه مسئولین جدید و بعدی می‌باشد که در قبال این همه سو مدیریت مدیران گذشته کوتاهی کرده‌اند و در واقع همه آنها باید پاسخگو باشند و حتی بابت این طرح‌های ناکارآمد مورد مواخذه قرار بگیرند. در خاتمه، تنها راه حل نیز اجرای پیشنهادات زیر (که خواسته عموم مردم این شهر است) می‌باشد:
۱- خیابان نادری مجددا و با کاهش عرض پیاده‌روها، دو طرفه و کف آن بجای سنگفرش، آسفالت شود.
۲- نرده‌های بلااستفاده خیابان طالقانی حذف و این خیابان نیز مجددا دوطرفه شود.
۳- طرحی ضربتی برای حل معضل خیابان آزادگان ۲۴ متری (تعریض بخش‌های باقیمانده آن) اجرا شود و چهره نامناسب و در هم ریخته این خیابان هرچه سریعتر، بازسازی شود.
۴- فکری اساسی برای رفع بلاتکلیفی از پروژه طرح ملی متروی اهواز با رجوع به مسئولان کشوری، شود.