عضویت در سازمان شانگهای برای ایران یک فرصت مطلوب برای توسعه روابط منطقه‌ای و تقویت سیاست همسایگی است اما آیا با وجود تحریم‌ها و عدم تبادلات مالی و بانکی با دنیا می‌توان به همکاری‌های اقتصادی در پیمان شانگهای امیدی داشت؟ پیمان شانگهای می‌تواند راهی برای توسعه صادرات کالاهای غیرنفتی کشور باشد، ضمن آنکه به ایران این اجازه را خواهد داد تا از دانش و فناوری‌های روز دنیا بهره ببرد و تعاملات بیشتری با کشورهای دیگر داشته باشد. برای تعاملات در قاعده جهانی باید از استانداردها و قوانین بین‌المللی پیروی کرد و آنها را پذیرفت، چراکه در بحث نقل و انتقالات ارزی و ارتباطات با کارگزاری‌ها در دنیا چاره‌ای جز تصویب FATF نیست و نپیوستن به گروه ویژه اقدام مالی نیز از موانعی است که حضور فعال ایران در این پیمان را با چالش جدی مواجه خواهد کرد. در شرایطی که ایران همچنان در شرایط تحریمی‌به‌سر می‌برد موضوع FATF هم چندان کاربردی نیست اما در صورت لغو تحریم‌ها و گسترش ارتباطات بین‌المللی با بانک‌های دنیا ملزم به پذیرش استانداردهای FATF هستیم، در غیر این صورت نمی‌توان مشکلات را حل کرد. نکته مهم این است که عضویت دائم در سازمان شانگهای را نباید به معنی بی‌نیازی به مذاکره برای رفع تحریم‌ها تلقی کرد؛ زیرا برخلاف تصور بسیاری از افراد سازمان همکاری شانگهای با وجود اینکه درخواست عضویت آمریکا را رد کرده است ولی تمایلی به مقابله با آمریکا ندارد.
باید در نظر داشت هرکدام از کشورهای عضو سازمان شانگهای به دنبال هدف مطلوب خود از این سازمان هستند و تعدادی از اعضا رقیب هستند و مواضع متضادی دارند نظیر روابط میان چین با هند و یا هند با پاکستان؛ بنابراین مزایای اقتصادی این سازمان برای ایران ارتباط زیادی به رفع تحریم‌ها دارد و تا زمانی که ارتباط ایران با اقتصاد جهانی قطع باشد نمی‌توان نسبت به دستاوردهای اقتصادی عضویت دائم در سازمان شانگهای مبالغه کرد. با این‌حال عضویت دائم ایران در این سازمان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و فرصت‌هایی پیش روی ایران قرار می‌دهد.