در این میان قشر کارگر بیشترین آسیب را از نظر اقتصادی و در سال‌های گذشته و با افزایش شدید تورم دیده است؛ فقر را باید در بین جمعیت کارگری دید چرا که همزمان با افزایش نرخ تورم، رکود بیشتری به اقتصاد تحمیل می‌شود و درنتیجه درآمد جزئی کارگران به مراتب کمتر می‌شود و فقر در جمعیت کارگری گسترده‌تر و آسیب رسانی آن سخت‌تر و بیشتر می‌شود.
این بدان معنی است که کارگران وضعیت سخت معیشتی که در آن قرار گرفته اند را تا یک زمان کوتاه می‌توانند بگذرانند و در ادامه پیامدهای سخت و منفی در انتظار جامعه کارگری است. تامین معیشت و حفظ حداقل‌ها در سبد خانوار باید در اولویت برنامه‌های وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی قرار بگیرد چرا که با شرایط فعلی کارگران حسرت یک زندگی ساده و حداقلی را دارند. در مورد شرایط معیشتی جامعه کارگری نیز با توجه به قیمت‌های سرسام‌آور گوشت، مرغ و سایر اقلام می‌توان گفت که قیمت‌ها به صورتی است که جامعه کارگری ناچار به حذف این اقلام شده‌اند. دستمزد فعلی کارگران فقط ۳۰ تا ۴۰ درصد از هزینه‌های آنان را جبران می‌کند و تامین ۶۰ تا ۷۰ درصد ازهزینه‌های زندگی کارگران روی هواست و راهکاری برای جبران آن نیست. کارگران برای تامین حداقل‌های معیشت ناچار به ماندن اضافه کار، شغل دوم، خروج از شهرها، حذف هزینه‌های آموزش، بهداشت، فرهنگ، سلامت و...از سبد خانوار هستند. بدون تردید بی توجهی به هزینه‌های معیشت جامعه کارگری که بخش عمده‌ای از جمعیت کل کشور را تشکیل می‌دهد می‌تواند زنگ خطری برای فرزندآوری، افزایش بیماری و داشتن نسلی ناسالم برای کشور باشد مسوولان باید برای شنیدن درخواست جامعه کارگری و تلاش برای تحقق خواسته‌های آن‌ها در اسرع وقت اقدامات موثر را در دستور کار قرار دهند.