اگر ادعای سایت خبری‌ـ تحلیلی «امواج مدمدیا» به واقعیت نزدیک باشد، باید انتظار داشته باشیم که سرانجام نمایندگان تهران و واشنگتن رو در روی هم گفت‌وگو خواهند کرد. «مدمدیا» ادعا کرده که تهران جواز گفت‌وگوی مستقیم با مذاکره کننده آمریکایی را صادر کرده است.
به این ترتیب انتظار می‌رود در هفته‌های آینده «علی باقری‌کنی» و «مک گرک» فرستاده دولت بایدن در امور خاورمیانه و شمال آفریقا در «مسقط» پایتخت عمان گفت‌وگوی بدون واسطه داشته باشند. اگر این ادعا که تاکنون با سکوت دو طرف همراه بوده، واقعیت داشته باشد، می‌توان آن را یک نتیجه ملموس از توافق‌های اخیر تهران و واشنگتن به حساب آورد. پیش از آنچه پایگاه خبری «مدمدیا» مدعی شده، این گمان به قوت خود باقی بود که توافق اخیر تهران ـ واشنگتن تنها به تبادل زندانیان دو تابعیتی و نیز آزادسازی بخشی از پول‌های بلوکه شده ایران در کره‌جنوبی محدود است. در بهترین حالت نیز این که تهران زین پس خواهد توانست با دست بازتر نفت خود را - آن‌هم به چین- فروخته و متحمل تحریم‌های بیشتر از سوی واشنگتن نشود. بدیهی است این وضع هیچ دستاورد بلندمدت و کارسازی را برای رهایی تهران از مشکلات خود در عرصه‌های مختلف به همراه نمی‌تواند داشته باشد. در واقع سیاست «نه تنش و نه توافق» دولت بایدن، تهران را همچنان در بلاتکلیفی نگه داشته و آن را به گونه‌ای حساب شده در مدار «مدارا» محصور می‌کند. این رویکرد اگرچه برای بایدن که خود را نزدیک به رقابت‌های انتخاباتی می‌بیند، بهترین تاکتیک به نظر می‌رسد؛ اما برای تهران که سال‌هاست با سیاست «مهار» غرب روبرو بوده و در این‌حال با مطالبات فزاینده داخلی برای برون رفت از مشکلات چند وجهی دست به گریبان است، نمی‌تواند چاره‌ای بلندمدت و تأثیرگذار باشد. براین اساس است که ناظران، توافق اخیر تهران- واشنگتن را نقد کرده و دستاوردهای آن را تقریبا نزدیک به «هیچ» می‌دانند درصورتی که دامنه آن در دیگر موارد اختلافی نه تنها با واشنگتن، بلکه غرب و به تبع آن جامعه جهانی نینجامد. حال اگر خبر «مدمدیا» با راستی همراه باشد، می‌توان تصمیم تهران - واشنگتن را به ادامه و گسترش توافق‌ها پیش بینی کرد. در این حال می‌توان پذیرفت که سفر مذاکره کننده هسته‌ای ایران به نیویورک چندان هم بی‌نتیجه نبوده است. اتفاق مهم در این میان، کنار گذاشتن مذاکرات «غیر مستقیم» و رو آوردن به منطق گفت‌وگوی «مستقیم» میان دو طرفی است که گره‌گاه اصلی بن‌بست کنونی در روابط تهران با جامعه جهانی است. البته بسنده کردن به این گمان، به معنای حل اختلافات و مصون شدن آن از سنگ‌اندازی‌های مخالفان و اتفاقات غیر منتظره احتمالی نخواهد بود.