روایت تصمیمات شبانه اقتصادی در ایران از تلخی گذشته و بعد از گذر از لغت عادت کردن، سال هاست تصمیمات هر روزه و خلق‌الساعه مسئولان مشکلات فراوانی در تمامی حوزه‌ها برای فعالان اقتصادی رقم زده است،از تجارر و بازرگانان گرفته تا تولیدکننده و کشاورز و دادمدار، همه از این تصمیات یک شبه متحمل ضررهای فراوانی می شوند و چاره‌ای هم ندارند، چرا که اعتراضات راه به جایی نمی برد.
کالاهایی که حالا دیگر ماهی چندبار افزایش قیمت دارندو غیر از مصرف کننده، بعضا تولید کننده را به خاطر نبود تقاضا متضرر می کند، کاستن از اقلام ضروری سبد غذایی تا آنجا پیش رفته که همه آژیرهای خطر به صدا درآمده است. همه اقلام اولیه و ضروری در حال خارج شدن از سبد مصرف خانوارهاست، و بعد از آن تولید کننده ها را یکی پس از دیگری به دلیل نبود بازار به ورطه ورشکستگی کشاده است. اینبار نوبتی هم که باشد باید دامداران قربانی بعدی تصمیمات دولت باشند.داستان این درد اینگونه است که قرار بود ستاد تنظیم بازار در آبان ماه امسال دام را از دامداران بصورت تضمینی بخرد و صرف پرکردن ذخایر کند اما تا کنون این اتفاق نیفتاده در حالیکه کشور، مازاد دام دارد و دامداران می گویندکه می توانند نیاز داخل را با قیمتی به مراتب کمتر از گوشت وارداتی تامین کننداما چه سری است که دولت همچنان تاکید بر واردات این محصول دارد؟دامداران می گویند دیگر دامداری برای ما ضرفه اقتصادی ندارد و ما خواهان فروشیم و خریدار نیست!همه این اتفاقات در حالیست که به گواهی آمار رسمی ، در حالی افزایش چندین باره قیمت گوشت را داشته ایم که مازاد این محصول در کشور به وفور یافت می شود، اما با این حال کمیته تنظیم بازار با هدف به اصطلاح تامین ذخایر بحث واردات را پیش کشیده و گفته مقدمات واردات را فراهم می کنند، قرار است دام وارداتی با ارز نیمایی و بر اساس قیمت روز بین ۷۵ تا ۱۲۰ هزار تومان قیمت زده شود و این یعنی شرایط بسیار سخت برای دامداران داخلی.
در همین چند روز اخیر شاهد افزایش قیمت گوشت قرمز بین ۱۰ تا ۱۵ درصد بوده ایم.واقعیت این است که اگر سیاست های درستی اعمال شود و هماهنگی میان وزارت جهاد و صمت و سازمان پشتیبانی امور دام صورت می گرفت ،تولید داخلی نه تنها جوابگوی مصرف داخل بود بلکه حتی صادرات هم بدون مشکل پیش می رفت و در نهایت قیمت‌ها بسیار متعادل‌تر از امروز بود.میزان تولید گوشت قرمز در سال ۹۸، ۸۵۹ هزار تن بوده و در ۱۱ ماه امسال بیش از ۸۸۰ هزار تن تولید دامی داشته ایم و ورودی دامی به کشتارگاه ها در سالجاری ۵۵ درصد افزایش یافته به گونه ای که امسال از این نظر سال طلایی بوده است در حالی که به گواهی آمار این افزایش، در مقابل کاهش محسوس مصرف بوده است. به عنوان نمونه در سال ۹۸، ۳۲۲ هزار تن مصرف در مقابل ۸۵۹ هزار تن تولید در همان سال بوده است که مازاد آن‌می توانسته ذخیره شود، بماند که مصرف در سالجاری به دلیل کرونا و تعطیلی رستوران ها و تالارها و حذف از سفره های مردم به دلیل گرانی، کاهش مصرفی به مراتب بیشتر از سال گذشته داشته ایم. حالا باید دید با شرایط افزایش دام و اینکه دام در دست دامداران مانده است، چرا باید از وارات صحبت شود؟ آیا به راستی اینگونه است که اگر نفع عده‌ای از خواص تامین شود، تمامی سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌ها، شرایط را برای نورچشمی‌ها طوری پیش می‌برند که آنها به اهدافشان برسند و در مقابل خیل عظیمی از تولیدکنندگان قدم به سوی نابودی بگذارند؟