موضوع میان رابطه تغییرات اقلیمی‌و خشکی تالاب‌های ایران است. بر کسی پوشیده نیست که بخش قابل توجهی از وضعیت کنونی ایران در رابطه با چالش آب، معلول مدیریت نادرست در رابطه با استفاده از منابع آب زیرزمینی بوده است. این قصه تا جایی ادامه داشته که بسیاری از تالاب‌های ایران را به نابودی کشانده است اما در برابر چرایی این موضوع، همواره یک دلیل اصلی «تغییرات اقلیمی‌و گرمایش زمین» عنوان می‌شده است، دلیلی که هر چند نادرست نبوده اما حالا مشخص شده تاثیری حداقلی در شکل‌گیری این وضعیت دارد. بگذارید از یک پژوهش داخلی آغاز کنیم، آن هم در رابطه با دریاچه ارومیه که در دولت پیشین به عنوان یکی از مهم‌ترین وعده‌های رئیس دولت وقت همراه بود، به این معنا که در بالاترین سطح اجرایی کشور ظاهرا اراده‌ای برای احیای آن شکل گرفته بود. محققان دانشگاه صنعتی شریف، وضعیت ۲۰ سال اخیر این دریاچه را بررسی کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که سهم عوامل انسانی در وضعیت کنونی این دریاچه و بروز خشکسالی بیشتر بوده است. این سهم البته که به صورت دقیق‌تر هم از زبان این دانشگاه عنوان شده است. در این پژوهش آمده است، سهم عوامل طبیعی در خشک شدن دریاچه ارومیه تنها ۳۱درصد است که شامل کاهش ۱۸ درصدی بارش و افزایش ۵/۱ درجه‌ای دما در دو دهه اخیر است اما سهم عوامل انسانی در بروز خشکسالی دریاچه ارومیه ۶۹ درصد است که شامل توسعه کشاورزی، احداث سدها و افزایش برداشت از منابع آب زیرزمینی می‌شود. این گزارش مبسوط نکات جالبی در رابطه با شش تالاب ایران عنوان کرده است. این مطالعه با کمیت سنجی نشان داده است که دلیل اصلی کاهش آب در تالاب‌های ارومیه، گاوخونی، هورالعظیم، گرگان، نمک و بختگان دخالت‌های انسانی در سطح محلی و سوءمدیریت‌ها در رابطه با مصرف آب بوده است و نه تغییرات اقلیمی‌و گرمایش جهانی. معنای همه این حرف‌ها در این است که در دو دهه اخیر مقصر جلوه دادن گرمایش جهانی یا از سر ناآگاهی و عدم اشراف تصمیم‌گیران در این حوزه بوده یا به دلیل پاک کردن صورت مساله و فرار از سوءمدیریت‌ها شکل گرفته است. هرچه بوده حالا ما می‌دانیم که تغییرات اقلیمی‌که دخالت‌های ما بوده تالاب‌های ایران را خشکانده است.