امروز حنجره‌ای خاموش شد که فوران آوازش تجلی تمام آلام و عظمت‌های مردم این سرزمین بود. صدای آسمانی‌ او که سکوت شب‌های کویرمان را در هم می‌شکست تا به ابد در کوه و دشت و جنگل و صحرایِ این فلات پهناور طنین‌انداز خواهد بود. گرچه ویروس کرونا، فرصت تشییعِ بی‌سابقه و تاریخی پیکر او را از ایرانیان گرفت، اما راه‌های بسیاری برای ادای دین مردم ایران به استاد بی‌همتای آوازشان پیش روست. در وصف صدای او باید از خواجۀ شیراز کمک گرفت که فرمود:
دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی
که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو
هنوز که هنوز است وقتی باران می‌آید، درست مثل همان ساعت‌هایی که خبر درگذشت شجریان دست به دست شد، مردم« ببار اِی بارون ببار!! با دلم گريه کن خون ببار!! در شبای تيره چون زُلف يار…!» را زمزمه می‌کنند و چه زیبا که در شب رفتن او باران آمد و مردم صدای هق هق آسمان را شنیدند.