همیشه ماه‌های بهمن و اسفند از چند جهت برای ایرانیان ماه‌‌هایی متفاوت و البته شیرین بوده است. دو ماهی که به عید نوروز مانده و تکاپو برای خرید مایحتاج نوروزی و کلی کار برای خانه تکانی و دور‌همی‌های فرح انگیز دوران نوروز.
امسال اما گویی بسیاری از این خوشی های هزاران ساله را از ما گرفته‌اند؛ کرونا و گرانی! بله این دو با هم دست به یکی شده‌اند تا همه دلخوشی مردم را نقش بر آب کنند و از حق نگذریم نقش گرانی بسیار پررنگ‌تر از کروناست. البته کرونا هم به سلامت مردم و هم به اقتصاد کشور هم لطمات جدی وارد کرد اما مهمتر از آن،سیاست‌های حمایتی است که پس از گذشت یک سال هنوز از جایش خالی است و گرانی بی پایانی که دست از سر مردم برنمی دارد.در ایام نوروز،کرونا بسیاری از دورهمی‌ها و مهمانی ها را اینترنتی کرده و گرانی هم که کم کم دارد سنت های نوروزی را (حداقل برای برخی از اقشار) کمرنگ و چه بسا نابود می‌کند.این دو ماه از آن جهت برای متفاوت است که زمان پرداخت عیدی است؛عیدی که امسال برای کارمندان دولت و مستمری‌بگیران یک میلیون و۵۰۰ هزار تومان و برای کارگران هم چیزی حدود سه میلیون و ۶۰۰ هزار تومان تعیین شده است. این مبالغ در این هیاهوی تورم و گرانی که تنها یک کیلو میوه معمولی ساده را در هر مغازه‌ای از این سو تا آن سوی شهر نمی‌توان کمتر از ۲۰ هزار تومان یافت به شوخی می‌ماند اما شوخی تلخی که میلیون‌ها نفر باید نوروزشان را با آن بگذرانند. از زمانی که قیمت آجیل شب عید به صورت نجومی گران شده است، خیلی از مردم از خیر خرید آن گذشته‌اند و تنها درباره آجیل صحبت می کنند اما خوب است بدانید که این روزها برای خرید یک کیلو آجیل مغز باید حدود ۳۵۰ تا ۴۰۰ هزار پول بدهید و آجیل مخلوط که نیمی از آن تخمه کدو و نخودچی است، تا ۱۲۰ هزار تومان قیمت دارد. عیدی پایان سال بسیاری از مردم کفاف خرید مایحتاج خوراکی شب عید را هم نمی‌دهد، چه برسد به اینکه بخواهیم فکر نو کردن سر و شکل و لباس و کفش باشیم. والدین اگر خیلی هنر کنند شاید بتوانند اندکی برای بچه‌ها خرید کنند که آن هم مسلما باید از برخی چیزهای دیگر صرفنظر کنند و با مدیدیت هزینه‌‌ها،بخشی از سنت خرید عید را به جا بیاورند. بدیهی است که در این وضعیت، خانواده‌ها امکان خرید بسیاری از مایحتاج و لوازم خانه که حتی ضروری هم هست ندارند اما چاره‌ای هم ندارند و به قول معروف باید بسوزیم و بسازیم.