رئیسی در واکنش به قطعنامه شورای حکام آژانس گفته «یک قدم از مواضع خود عقب‌نشینی نخواهیم کرد.» ابتدا اینكه در گذشته هم بارها این نوع قطعنامه‌ها علیه ایران تصویب شده و معمولا ایران دیر یا زود از موضع خود عقب نشینی داشته است. پیش بینی می‌شود در آینده هم چنین چیزی رخ دهد. آیا رئیسی با اطمینان کامل این سخن را گفته است؟
دیگر اینكه اگر قرار است یک قدم عقب نشینی نکنیم مذاکره با آژانس چه معنی دارد؟ عضویت در پادمان‌ها و پروتکل‌ها و چارچوب‌هایی که ایران را ملزم به پاسخگویی شفاف و کامل می‌کند چه معنی دارد؟ می‌توان از همه این چارچوب‌ها و در راس آنها از عضویت در آژانس خارج شد و بعد از آن حتی یک قدم هم عقب نشینی نکرد. اما قطعا باید تبعات سیاسی اقتصادی آن را نیز پذیرفت.
از سویی دیگر اگر قرار باشد ایران یک قدم عقب نشینی نکند و موضع خود را تغییر ندهد؛ آینده چه می‌شود؟ به سادگی تمام قابل پیش بینی است. آژانس بر خواسته خود برای دریافت پاسخ درباره دلایل وجود اثر اورانیوم در سه تاسیسات از پیش اعلام نشده اصرار می‌کند. قطعنامه پشت قطعنامه در شورای حکام آژانس و سپس انتقال به شورای امنیت سازمان ملل و مراحل بعدی را نیز همه می‌دانند. آن وقت ما می‌مانیم و تحریم‌های شورای امنیت و نقش آفرینی آمریکا و تاثیرات سیاسی اقتصای آن. چنانچه کار به شورای امنیت سازمان ملل بکشد تمام زحمات برای خنثی سازی قطعنامه ۱۹۲۹ علیه ایران از بین می‌رود و تحریم‌های سازمان ملل هم مشروعیت بین المللی دارند و هم زیرساخت تحریم‌های شدید یکجانبه می‌شوند. پس بیان این جمله که ایران یک قدم عقب نشینی نمی‌کند نه افتخار دارد و نه نشانه هوشمندی است و نه تاثیر مثبتی برای ایران و حل مشکل هسته ای کشور دارد بلکه به صورت غیرمستقیم، تقویت کننده موضع افراطی‌ها و حامیان تنش در اسرائیل و آمریکاست.
سخنان رئیسی درباره اینکه ما یک قدم از مواضع خود عقب نشینی نخواهیم کرد و قطعنامه‌ها موثر واقع نشده، در ۲۰ مین سال مذاکرات هسته ای مطرح شد.
۲۰ سال است که ما درگیر پرونده هسته ای هستیم. ۲۰ سال است که میان ایران و آژانس اختلاف و کشمکش است اما حاصل آن چه بوده؟ حاصل آن را باید در تفاوت شرایط ایران در سال ۸۲ (دولت دوم سید محمد خاتمی) و شرایط فعلی در سال ۱۴۰۱ مقایسه کرد.
احمدی نژاد گفته بود: «شما خیال کردید دور هم جمع بشوید، سرتان را در برف کنید و برای خودتان کاغذ پاره صادر کنید، می‌توانید در اراده پولادین ملت ایران تأثیر بگذارید» و «گفتم اینها یک کاغذپاره است. واقعا هم کاغذپاره است. شما الان در ایران بچرخید، ببینید چه کسی حساس است به اینها. آنها اشتباه می‌کنند، ملت ایران از یک مرزی عبور کرد. گفتم اینقدر قطعنامه بدهید تا قطعنامه‌دان‌تان متلاشی بشود.» به نظر می‌رسد رئیسی از ۲۰ سال تجربه ایران در موضوع هسته‌ای، آژانس، تحریم‌ها و آمریکا درس نگرفته و متوجه نیست تحریم‌ها با ایران چه می‌کند. آیا ۲۰ سال زمان برای اثبات این موضوع کافی نیست؟ او گفته «به نام مردم ما یک قدم از مواضع خود عقب‌نشینی نخواهیم کرد.» آیا واقعا نظر مردم ایران این است؟