حالا چند سالی می‌شود که هجوم مخاطب به ویژه مخاطب جوان به تولیدات نمایش خانگی و بازتاب گسترده این تولیدات در فضای مجازی، صداوسیما را با نگرانی مهجور ماندن مواجه کرده است.
هر چند که تولیدات شبکه نمایش خانگی هم پس از اختلافاتی که میان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و صداوسیما درباره نظارت بر این تولیدات وجود داشت، در نهایت تحت نظارت ساترا (سازمان تنظیم مقررات  صوت و تصویر فراگیر) قرار گرفت و ساترا هم نهادی وابسته به صداوسیما است، اما هنوز هم تفاوت‌های چشمگیری میان تولیدات شبکه های تلویزیونی با تولیدات نمایش خانگی وجود دارد و همین تفاوت‌ها هم موجب تمایل بیشتر مخاطب جوان به رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر شده است.
رییس صداوسیما تطابق هنرمندان با سیاست های تلویزیون را تنها راه بازگشت به این رسانه می داند و البته با چنین نگاهی، به نظر می رسد، برخی همچنان تصمیم دارند تا تغییر این سیاست ها، فعلا در شبکه نمایش خانگی و فضای مجازی بمانند.
حسن فتحی از جمله هنرمندانی است که به رغم موفقیتش در تلویزیون و ساخت مجموعه‌های پرمخاطبی همچون «شب دهم»، «پهلوانان نمی میرند»، «مدار صفر درجه»، «میوه ممنوعه» و «زمانه» برای صداوسیما، مدتی است که از رسانه ملی جدا شده و در شبکه نمایش خانگی سریال‌هایی همچون «شهرزاد» و سریال در حال پخش «جیران» را ساخته است.
ایرج طهماسب هم پس از مدتی دست و پنجه نرم کردن با تلویزیون برای ساخت ادامه «کلاه قرمزی»، در نهایت به این نتیجه رسید که مجموعه جدیدش به نام «مهمونی» را به شبکه نمایش خانگی ببرد و با توجه به استقبالی که از این مجموعه در فضای مجازی شده، شاید به این زودی ها شاهد حضور ایرج طهماسب هم در تلویزیون نباشیم.
مرضیه برومند، هم بازیگر و کارگردان توانمندی است که در دهه‌های گذشته آثار ماندگاری از جمله «قصه‌های تا به تا» یا همان «زی زی گولو» را در حوزه کودک برای تلویزیون ساخت. اما حالا تقریبا یک دهه شده که برومند برای تلویزیون اثری تولید نکرده است. آخرین همکاری برومند با تلویزیون مجموعه‌ی «آب پریا» با بازی خودش و امیرحسین صدیق بود. در حال حاضر این هنرمند، مجموعه عروسکی «شهرک کلیله و دمنه» را برای شبکه نمایش خانگی ساخته که در حال پخش است اما خاطره خوش مجموعه هایی چون «آرایشگاه زیبا»، «خونه مادربزرگه»، «هتل» و «کارآگاه شمسی و دستیارش مادام» هنوز در ذهن بیننده های تلویزیون باقی است.
اما بیژن بیرنگ، کارگردان و تهیه کننده باسابقه تلویزیون که ساخت آثار خاطره‌انگیزی همچون «خانه سبز»، «همسران» و «چاق و لاغر» را در کارنامه دارد، یکی دیگر از برنامه سازانی است که چند سالی می‌شود سراغ تلویزیون نرفته و نقدهای تند و صریحی را هم درباره این رسانه بیان کرده است. بیرنگ در آخرین اظهار نظرش درباره علت غیبتش در تلویزیون به ایسنا گفته است: «آن زمان که من با تلویزیون کار می‌کردم، مدیرها و آدم‌ها این شکلی نبودند. الان می‌خواهید معجزه اتفاق بیفتد؟»
رضا عطاران نیز از سریال سازان موفق تلویزیونی است که چند سالی می‌شود سریالی را برای این رسانه تولید نکرده‌ است. او کارگردان سریال های پربیننده ای همچون خانه به‌دوش، متهم گریخت، ترش و شیرین و بزنگاه بوده است که هنوز هم تلویزیون از پخش آنها سیر نمی شود اما عطاران هم نتوانست با تلویزیون کنار بیاید و به سینما کوچ کرد تا ایده‌هایش را به این مدیوم انتقال دهد.
در حوزه برنامه‌های ورزشی، عادل فردوسی پور، مجری و سازنده برنامه محبوب «نود» که تقریبا دو دهه به روی آنتن می‌رفت و یکی از پربیننده ترین برنامه‌های تلویزیون بود نیز از چهره‌های مطرحی است که از حدود چهار سال پیش، به عنوان مجری در تلویزیون دیده نشده و در این مدت فقط تهیه کننده برنامه ای در شبکه ورزش سیما بوده است. بازگشت عادل فردوسی پور به تلویزیون یکی از پرتکرار ترین مطالبه های مردم از صدا و سیما در چند سال اخیر بوده است. فردوسی پور اکنون برنامه «۳۶۰ درجه» را در فضای مجازی تولید می‌کند. او در این برنامه با چهره‌های فوتبالی گفت‌وگو می‌کند.
هر چند که رییس سازمان صداوسیما در صحبت‌هایی که با تهیه کنندگان داشته و نیز در چند سخنرانی دیگر، بر حضور حداکثری هنرمندان در تلویزیون تاکید کرده و گفته است که حضور هیچکدام از هنرمندان در تلویزیون را تمام شده نمی داند و درهای صدا و سیما به روی هنرمندان باز است اما طبیعتا برای هنرمندی که اکنون فضاهای جدیدی برای ارائه اثرش در اختیار دارد که هم سود مالی بیشتری را عایدش می‌کند و هم دست و بالش را کمی بازتر گذاشته، این تعارف‌ها و دعوت‌های سرپایی، انگیزه آنچنانی برای بازگشت به تلویزیون ایجاد نخواهد کرد. البته حضور برخی از هنرمندان و برنامه سازها در شبکه نمایش خانگی، به این معنا نیست که تلویزیون آن‌ها را برای همیشه از دست داده، این هنرمندان در مقاطعی در هر دو رسانه آمد و شد داشته اند. برخی از آنها، دلیل اصلی انتخاب‌هایشان را کیفیت آثار عنوان کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که نوع رسانه برایشان مهم نیست بلکه آنچه در درجه اول اهمیت دارد، کیفیت اثری است که به مخاطب ارائه می‌شود؛ بنابراین فرقی نمی کند پخش کننده تلویزیون باشد یا شبکه نمایش خانگی.