بزرگ قافله و قبیله هنر معاصر ایران، استاد محمدرضا شجریان، پس از تحمل یک دوره طولانی درد و رنج از ورطه عالم خاک رست و به جهان پاک پیوست.

شجریان در زمره هنرمندانی بود که قدر هنر را می­ شناخت و با دقت از هنر خود مواظبت می­ کرد. همه پیشه­ ها و بخصوص پیشه­ های قلمرو دانایی و هنر به وفاداری و مواظبت نیاز دارند و گاهی در این مواظبت است که به جایگاه هنر در زندگی و نسبت آن با مردم پی می ­برند و صدای مردم را می ­شنوند.شجریان در زمره آنانی بود که این صدا را می ­شنید و آن را با لحن آسمانی خود بازمی ­خواند. مردمی هم که صدای اعماق روح قوم و قبیله و تاریخ خود را در آواز او می شنیدند، عزیزش می­ داشتند و در ماتم مرگ او جامه عزا بر تن کردند.
شجریان تنها استاد آواز نبود. او موسیقی­ شناس بود و مخصوصاً درک عمیقی از پیوند شعر و موسیقی داشت. دردا و دریغا که او دیگر برای ما نمی ­خواند. اما هنر نحوی سکنی­ گزیدن در زمان است و به همین جهت ماندگار می­ شود. آثار شجریان هم می­ ماند و دل و جان نسل­ های امروز و فردا را صفا و جلا می­ دهد. . او نمادی تمام قد و تکامل یافته از فرهنگ و هنر ایرانی است.
*رییس فرهنگستان علوم