قلب آدم به درد می‌آید از مظلومیت و استعصالی که گریبان جوانان این مملکت را گرفته و گویی هیچ وقت قرار نیست دست از سرمان بردارد. اینها همه در حالی است که تمامی مسئولان و نمایندگان مجلس اذعان دارند که بزرگترین و نخستین مشکل کشور بیکاری است و هر چه مراجعه کننده و منتقد دارد ار بیکاری فرزندان و اعضای خانواده شکایت دارد.این همه وزارتخانه و اداره و سازمان به نام جوانان علم شده اما آقایان مشخص نیست در آن چه می‌کنند که وضعیت جوانان و نخبگان این مملکت چنین است. گویی تنها مزیت این سازمان‌ها این است که نورچشمی‌ها در آن به پست و مقامی می‌رسند! اگر به جز این باشد نباید وضعیت جوانان اینگونه شود.
به راستی اگر این نوجوان (نمی‌گوییم آمریکا یا اروپا)در همین کشورهای منطقه از جمله ترکیه، امارات،قطر و... چنین افتخاری را کسب می‌کرد، عاقبتش به رفتگری در شهرداری می‌رسید؟البته که منظور ما و این نقد، به هیچ عنوان، چیزی از شان و منزلت کار شرافتمندانه رفتگران کم نخواهد کرد اما واقعیت این است که در یک نظام شایسته سالار، چنین نوجوانانی باید و باید با بورسیه و هزینه دولت،امکان ادامه تحصیل و ادامه افتخارآفرینی پیدا کنند نه اینکه در اوج جوانی و بالندگی، مجبور به تمیز کردن خیابان‌ها باشد، چه کارهای بزرگی که جوانان این مملکت در صورت اندکی،شایسته‌سالاری به راحتی قادر به انجام آن هستند.