در سال‌های نه چندان دور كه نه از اپلیکیشن رسمی و غیر رسمی همسریابی خبری بود و نه از ارائه راه حل‌های ماورائی برای پیوند جوانان و تشکیل خانواده، اتفاقا همه چیز به صورت نرمال روند خود را داشت، مردم ازدواج می‌كردند و بچه دار می‌شدند بدون آنكه نیازی به دستورات قضایی باشد و نه برنامه‌های خاص برای ازدواج.
آن سال‌ها که مدت زمان زیادی هم از آن نمی‌گذرد کافی بود تا جوانان از نظر روحی برای تشکیل خونواده و پذیرفتن مسئولیت آماده باشند، آن وقت بود که پسران با داشتن امکاناتی اولیه از جمله درآمدهای پس انداز شده و شاید هم مسکن، برای آماده ازدواج بودند و مشکلی هم برای پیدا کردن دختر مورد نظرشان نداشتند؛ حالا اما همه چیز تغییر کرده از امکانات و اقتصاد و غیره گرفته تا درک مسئولان از مشکلات و تعریف و به تبع آن راه حل هایشان. حالا مسئولان خیال خامی دارند مبنی بر اینکه اگر آمار ازدواج پایین است، باید جوانان جویای ازدواج را به هم برسانیم تا آمار بالا برود! مسئولان محترم مكلات عدیده اقتصادی و اجتماعی را كه به سرخوردگی شدید و جدی جوانان در طول سالیان گذشته انجامیده است، نادیده گرفته اند و حالا كه شرایط بحرانی شده،دم دستی‌ترین راه حل كه یك اپیلیكشن معرفی زوج‌هاست را حلال این مشكل می‌دانند اما زهی خیال باطل!
اینجا برای "من" تا "ما" شدن، مشکل؛ پیدا کردن مورد مناسب برای ازدواج نیست، بلکه نبود حداقل ترین امکانات برای طی نمودن این مسیر است. در اقدامی عجیب اپلیکیشنی برای پیدا کردن همدم یا همان شریک زندگی راه اندازی شده آنچنان که گویا مسئولان نمی‌دانند مشکل عدم تمایل جوانان به تشکیل خانواده از کجا نشات می‌گیرد! رئیس مجلس چند روز پیش در مراسمی از پلتفرم همسریابی"همدم" به طور رسمی پرده برداشت، قالیباف در این مراسم با اشاره به اینکه الزاما خانواده‌هایی که مشکل اقتصادی ندارند، کانون محبت، آسایش و ثبات نیستند گفته: «اقتصاد مهم است اما همه زندگی نیست.»
این طرح برای افزایش آمار ازدواج ایران، بنا به درخواست‌های مکرر جهت فرزندآوری بیشتر رونمایی شده است، درحالیکه مسئولان تلاشی برای حل مشکلات و رفع نیاز‌های اولیه جوانان نمی‌کنند. با توجه به کاهش تمایل جوانان به ازدواج و تاکید بر افزایش جمعیت کشور، مسئولان ایران برنامه‌های متفاوتی برای تشویق و وادار کردن جوانان به ازدواج ارائه داده‌اند، که تاکنون موفقیت چشمگیری نداشته است. متاسفانه مسئولان کشورمان سال‌هاست که عادت به رونمایی و برگزاری کنفرانس‌ها و جلسات و.... در هر حوزه‌ای کردند غافل از آنکه هیچ خروجی برای این برنامه‌ها نیز دیده نشده است.
از طرفی اینترنت را محدود می‌کنند و از سویی اپلیکیشن همسریابی که با استفاده از اینترنت قابل دسترسی هست، را ایجاد می‌کنند. از سویی جوانان را تشویق به ازدواج می‌کنند و سایت همسریابی رسمی افتتاح می‌شود و از طرف دیگر هیچ برنامه‌ای برای زندگی آسان در چنته ندارند جز مواردی مثل گرانی مسکن و هزینه‌های سرسام آور مراسم ازدواج، خرید طلا و مهمتر از همه ایجاد و شغل و تهیه حداقل‌ترین وسایل زندگی. از تغذیه مناسب و سالم حرف می‌زنند و هر روز بواسطه اقتصاد زمین خورده مان، سفره‌هایمان را کوچکتر می‌کنند. اینجا شاید جولان گاه اقدامات و حرف‌های تناقض گوست. سخن کوتاه اینکه، مردم قطعا برای پیدا کردن موردهای مناسب ازدواج نیازی به سایت‌ها و اپلیکیشن‌های همسریابی ندارند، بلکه برای تشکیل خانواده باید شغل مناسب، حقوق مکفی، مسکن و مواد خوراکی اولیه با قیمت مناسب، در دسترس داشته باشند، برای دسترسی به این حداقل‌ها، باید قوه‌های سه گانه با همکاری هم در راستای بهبود شرایط گام بردارند و به جای اقدامات نابخردانه، محبوبیت و مقبولیت خود را با عملکردهای مناسب به ما نشان دهند و با تشکیل همدم و امثال آن، دردمان را بیشتر نکنند گویی که ندانند درد کجاست و علاج چیست!