«غیزانیه» نامی‌آشنا و گره خورده با بی آبی است؛ بهار ۱۳۹۹ بود که یک اقدام از سوی اهالی جان به لب رسیده این منطقه جنجالی را در فضای رسانه‌ای به پا کرد و تمام توجه‌ها معطوف به یک نیاز اساسی در این منطقه شد؛ آب کلید واژه‌ای بود که اهالی غیزانیه یکصدا فریاد می‌زدند و مطالبه می‌کردند، اما گویا این صدا‌ها هرگز شنیده نشد تا جایی که شهروندان برای دستیابی به این حق اساسی خود مجبور به اقدامی‌شدند که خودشان هم راغب به انجامش نبودند. آنچه مجبورشان کرد مسیر دسترسی جاده حیاتی و ترانزیتی اهواز-امیدیه را مسدود کنند، یک دهه مشکلات بی آبی و مسائل متعددی در زمینه تامین آبِ احشام و...بود. همان زمان که مشکلات غیزانیه مسائل امنیتی پدید آورد و تبدیل به جنجالی تمام عیار شد، وعده‌های متعددی هم برای رفع مشکلات بی‌آبی شهروندان داده شد تا در سریع‌ترین زمان ممکن آب در لوله‌ها جاری شود.

 در حقیقت مسئله اصلی در این مناطق نه نبود لوله‌های آبرسانی که نبود آب شرب به دلیل خشکسالی و استفاده از آب در بالادست و نرسیدن آن به روستا‌های پایین دست مسیر آبرسانی بود. در این میان، سازمان آب و فاضلاب وعده داد که در ۳ فاز عملیات آبرسانی را با کمک قرارگاه خاتم الانبیاء بزرگترین نهاد اقتصادی سپاه پاسداران اجرایی نماید، تا این مشکل به صورت کامل رفع شود. بعدا هم امکانات و اعتبارات به منظور آبرسانی هر چه سریعتر به غیزانیه بسیج شد و در تاریخ ۲۵ خرداد بود که اخباری مبنی بر رسیدن آب به برخی منازل اهالی غیزانیه منتشر شد، سپس فاز نخست آبرسانی به بهره برداری رسید. تا پایان تابستان نیز مسئولان از اجرای فاز دوم خبر آوردند و قول دادند که به زودی بخش سوم نیز عملیاتی شود، اما در شهریور ۱۳۹۹، طبق مشاهدات میدانی، برخی اهالی غیزانیه گفتند خطوط لوله انتقال آب به غیزانیه در مقاطعی دچار شکستگی شده و آب مانند فواره از دل دشت‌های بیابانی شهرستان اهواز به هوا برخاست؛ رخدادی که نشان از اجرای سریع، اما نامطلوب طرح دارد. همین حالا هم آبرسانی به غیزانیه خوشایند نیست، اما دست کم نسبت به گذشته بهتر شده موضوعی که اهالی نیز بر آن تاکید دارند.

گفتنی است روستا‌های غیزانیه در مسیر‌های مهم ترانزیتی بنادر جنوب کشور قرار دارند و از این روی دارای اهمیت ویژه‌ای هستند که تامین رفاه و امنیت اجتماعی این بخش از لازم‌ترین لازم‌ها است. شغل بیشتر مردم دامداری از نوع دام‌های سبک از جمله؛ گوسفند، بز، گاو و همچنین نگهداری غاز و مرغ و خروس است، به همین علت نیز زندگی آن‌ها تماما وابسته به آب بوده، زیرا که نبود مایه حیات برای چهارپایان و پرندگان شان یعنی نداشتن درآمد و نگذراندن معیشت و روزگار. علی بوعذار یکی از ساکنان روستا‌های غیزانیه به ما می‌گوید: تمام ارکان زندگی آن‌ها وابسته به حیوانات‌شان است و تمام غم و تلاش شان برای تامین آب هم به منظور سیراب شدن احشام است تا بتوان از این طریق زندگی را گذراند، زیرا کشاورزی ما نیز به صورت دیم بوده و وابسته به آب باران است نه آبرسانی از طریق لوله‌ها. لویمی‌از دیگر ساکنان شهر غیزانیه و اعضای تعاونی دهیاری‌های همین بخش در شهرستان اهواز در این خصوص می‌گوید: جریان آبرسانی در غیزانیه مشخص است؛ برخی روستا‌ها به صورت روزانه آبرسانی می‌شوند و برخی دیگر هر چند روز یکبار و متغیر است. او گفت: تنش‌های آبی مشابه سال ۹۹ در این منطقه به صورت کامل برطرف شده اند، ۹۵ درصد روستا‌ها هم لوله کشی شدند، با این وجود، اما آب همچنان به حالت ایده آل در لوله‌ها جریان نیافته و برخی روستا‌ها با تانکر آبرسانی می‌شوند. به گفته او مدتی پیش نیز یکی از روستا‌های غیزانیه به دلیل جریان نیافتن آب در لوله‌هایشان اعتراض کرده بودند، اما با ارسال تانکر‌های آبرسان این مسئله برطرف شد؛ آب روستای ابیرش از شهرستان رامهرمز تامین می‌شود که هر از گاهی دچار قطعی برق و اختلال در آبرسانی به برخی مناطق غیزانیه می‌شود. البته موضوع اصلی قطعا سیراب شدن احشام اهالی غیزانیه بوده که زندگی شان نیز به آن‌ها وابسته است، اگرچه گاومیش در این بخش زیست نمی‌کند، اما یکی از قطب‌های دامداری سبک در خوزستان است. مسئله اصلی نیز سیراب کردن احشام است و با توجه به اینکه آب هر چند روز یک بار در لوله‌ها جاری می‌گردد حالا این سوال پیش می‌آید که آن‌ها در زمان بی آبی چه می‌کنند؟ مصطفی از دیگر اهالی غیزانیه راهکار این مسئله را حوض‌های ذخیره آب می‌داند که به صورت فراوان در روستا‌های غیزانیه و در هر خانه‌ای یافت می‌شود؛ هر زمان آب در لوله‌ها جریان یابد، به سرعت آن را ذخیره سازی می‌کنند تا برای چند روز و تا زمان جریان یافتن دوباره آب در لوله‌هایشان بتوانند چهارپایان و مرغان خود را سیراب کنند.