اگر از ۱۶ سرمربی حاضر در لیگ برتر و یا مدیران تیم‌های لیگ برتری و حتی هواداران دو آتیشه تیم‌ها درخصوص اهمیت استفاده از بازیکنان جوان و تاسیس آکادمی‌فوتبال پایه سوال شود قطعا با درصد بالایی همه از فواید این قضایا صحبت خواهند کرد و شعارهایی زیبا خواهند داد.  با نگاهی گذرا به تیم‌های مطرح دنیا و حتی تیم‌های نه چندان مطرح اروپایی به اسامی‌تاثیرگذاری برمی‌خوریم که غالبا زیر ۲۵ سال سن دارند و با درخشش خود تحسین کارشناسان فوتبال را برانگیخته اند. در عصر پسا رونالدو و پسا مسی شاهد درخشش بازیکنان جوانی مثل امباپه،‌هالند، وینیسیوس، گاوی، فران تورس، آلفونسو دیویس، آنسو فاتی، جیدون سانچو و .... هستیم که تیم‌های مطرحی با ارقام نجومی‌در پی شکار و یا نگه داشتن آن‌ها هستند.  برعکس ایران، در فوتبال سطح اول دنیا، مدیران برای جذب بازیکنان پا به سن گذاشته و مطرح به هر قیمتی پا پیش نمی‌گذارند و می‌بینیم که برای جذب ستارگانی چون رونالدو، لواندوفسکی، نیمار و .... قیمت‌هایی معقول و متناسب با سن بازیکنان پیشنهاد می‌شود. در بحث آکادمی‌هم علاقه مندان فوتبال برای مثال زدن بی درنگ به آکادمی‌های آژاکس، لاماسیا و رئال مادرید، دورتموند و ... اشاره خواهند کرد. آکادمی‌های پول سازی که هر ساله با مطرح کردن چند استعداد ناب علاوه بر تقویت تیم ارزش بازیکن را هم بالا می‌برند و درآمدهای هنگفتی نصیب باشگاه خواهند کرد. دورتر هم نخواهیم برویم به تیم ملی قطر می‌توان اشاره کرد که با تدوین برنامه چند ساله و تاسیس آکادمی‌فوتبال و استفاده از یک مربی متخصص رده پایه و اعتماد به این مربی نتیجه اش را با قهرمانی در جام ملتهای آسیا گرفت.
بزرگ‌ترین مشکلات فوتبال کشور با تاسیس آکادمی‌و حمایت از تیم‌های پایه درست می‌شود. اگر بتوانیم برای استعدادیابی‌ها و ورود بازیکنان روند صحیحی ایجاد کنیم، دلال‌های فوتبال تا حد زیادی از بین می‌روند. 
بحث غم انگیز و بسیار گفته شده انحلال باشگاه‌های مطرح و بازیکن ساز (اغلب تهرانی) خود گویای بسیاری از مسائل و مشکلات است، اما در دهه‌های اخیر فوتبال خودمان کم استعدادهایی را معرفی نکرده که از تیم‌های امید و جوانان و با اعتماد مربیان دلسوز به رده‌های بالای فوتبال ملی و باشگاهی و حضور در خارج از کشور رسیده اند.
قطعا با همت مدیران دلسوز و نترس و البته حمایت هواداران در صورت استفاده از این بازیکنان و نتیجه نگرفتن در چند سال ابتدایی بازهم شاهد بروز و ظهور استعدادهای نابی خواهیم بود که علاوه بر تقویت تیم ملی، می‌توان مثل چند موردی که در سالهای اخیر داشته ایم از حق رشد آن‌ها بعد از ترانسفر شدن و حضور در تیم‌های خارجی تا سالها استفاده کرد و مهمتر از آن قیمت‌های کذایی و نجومی‌فوتبال را هم کنترل کرد.  بدون شک برای رسیدن به سطح اول آسیا و کم کردن فاصله با فوتبال دنیا باید بهینه خرج کرد و از الگوهای رفتاری جواب داده شده تبعیت کرد، خصوصی سازی نباید فقط در حد شعار و نمادین باشد و مدیران برای درآمدزایی با جلب توجه و رضایت هواداران می‌توانند با پرورش استعدادهای بالقوه سال‌های سال برای باشگاه درآمد کسب کنند.