شلیر، زن جوان مریوانی، به دلیل آن که مردی قصد تجاوز به او را داشت، خود را از پنجره طبقه دوم خانه پرت می‌کند پایین و فوت می‌کند. در حالی که نیروی انتظامی‌در محل حضور داشته، اما به دلیل این که حکمی‌برای ورود به منزل مرد تجاوز‌گر نداشته نتوانسته به زن جوان کمک کند. حالا چند روز است که زنان شهر تجمع می‌کنند و خواستار حفظ امنیت خود هستند. آنها شلیر را شهید خطاب می‌کنند، چون برای حفظ عفت خود، حاضر شد از جانش بگذرد؛ این ماجرا مجموعه‌ای است از ساختارهای تو در تو و بهم پیوسته‌ای که یک زن قربانی تجاوز را به خودکشی وا می‌دارد. از قانونی که برای حمایت از زنان خشونت دیده و تحت‌ آزار وجود ندارد، پلیسی که اختیار یا اراده لازم برای ورود به این مسایل را ندارد و فرهنگ نکوهش زنان قربانی آزار و خشونت. شلیر که مادر دو کودک بود، تصمیم گرفت خود را بکشد چون می‌دانست قانون متناسبی برای حمایت از او وجود ندارد، و فرهنگ جامعه نیز به جای حمایت از او  و به جای این که زمینه بازسازی روحی و بازگرداندن او به زندگی را فراهم کند، به سرزنش و طردش می‌پردازد.
در این میان انسیه خزعلی معاون زنان ریاست جمهوری به جای آن‌که انگشت اتهامش را بگیرد به سمت فرهنگ نادرست که خودکشی را چاره زنی که مورد تجاوز قرار گرفته می‌داند، این فرهنگ را تبلیغ و ترویج می‌کند. نوشته است شلیر اصالت کردستان را با زنانگی و پاکدامنی خود به نمایش گذاشت ولو به قیمتی گران. نوشته است شلیر تجسم عینی تربیت دینی، عفت، شرافت و نجابت است. خزعلی به جای این که پاسخ دهد لایحه منع خشونت علیه زنان به کجا رسیده و چرا هنوز قانونی برای حمایت از زنان خشونت دیده و تحت آزار وجود ندارد، زنان ایرانی که در معرض خشونت هستند را به خودکشی فرا می‌خواند. به جای آن که به زنان خشونت دیده اطمینان دهد که حکومت مدافع آن‌ها‌ست، دست شان را می‌گیرد، تجاوزگر را مجازات می‌کند و امکان درمان روحی و بازگشت به زندگی برای چنین زنانی را فراهم می‌کند. به عبارتی دیگر انسیه خزعلی مصداق فردی است که در جایگاه اشتباه و با رویکرد اشتباهی ایستاده و صرفا قربانی شدن زنان ایرانی را تماشا می‌کند.