به اعتقاد کارشناسان اقتصادی، اقتصاد در ایران چوب دیپلماسی را می‌خورد؛ یعنی نه ایران و نه هیچ کشور دیگری به هیچ وجه نمی‌تواند بدون حضور جدی در بازار اقتصاد جهانی از اقتصاد منظم و منطقی‌ای برخوردار باشد. به همین دلیل است که نظام حکمرانی باید یک بار برای همیشه در نگاهش به تعامل با دنیا تجدیدنظر کند تا شاید از این راه، بتوانیم از طریق تعامل تجاری با کشور‌هایی که در تجارت جهانی حرف‌های زیادی برای گفتن دارند، از این شرایط بن بست گونه رهایی پیدا کنیم. در واقع بدون برقراری رابطه با همه دنیا هیچ کاری برای بازکردن گره‌های اقتصادی پیش روی ما قرار نخواهد گرفت. با اینکه تحریم ایران ارتباط مستقیمی‌به دولت‌ها ندارد و تصمیم گیری درباره رویکرد دیپلماسی از دست دولتمردان خارج است، اما این سوءمدیریت در نظام اجرایی را نفی نمی‌کند.هنگامی‌که تحریم هستیم، حداقل کاری که می‌شود انجام داد این است که «مدیریتِ شرایط تحریم» به چهره‌هایی سپرده شوند که در کار خبره هستند و به قدری توانمندی دارند که بتوانند در برهه بحرانی حداقل بحران‌زایی نکرده و سختی‌های موجود را سخت‌تر نکنند؛ این هم از مشکلات بزرگ اقتصاد امروز است.