رهبری سنگاپور به‌زودی به فرد جدیدی واگذار می‌شود. لورنس وانگ، وزیر دارایی و قائم‌مقام نخست‌وزیر ۱۵ ماه می (چهارشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۳) زمام امور را برعهده خواهد گرفت.
او در تاریخِ استقلال سنگاپور از سال ۱۹۶۵، چهارمین فردی است که این مقام را احراز می‌کند. وانگ ۵۱ ساله است و هفت سال از استقلال سنگاپور می‌گذشت که به دنیا آمد. او فردگراتر از پیشینیان خود است، اولین مقامی است که در دبیرستان نخبگان تحصیل نکرده و در شهرکی مسکونی بزرگ شده است.
قدرت‌گرفتنِ او نتیجۀ تحولات تاریخی است. لی‌کوان‌یو، بنیان‌گذار مدرن‌سازیِ کشور تا سال ۱۹۹۰ نخست‌وزیر بود و پسر بزرگش لی‌هسین‌لونگ در سال ۲۰۰۴ زمام امور را به دست گرفت. برای اولین بار در تاریخ مدرن کشور، نخست‌وزیر موروثی منصوب نخواهد شد، لی‌هسین به‌عنوان وزیر ارشد در کابینه باقی خواهد ماند و عهده‌دار همان سمتی خواهد بود که پس از کناره‌گیری پدرش از نخست‌وزیری به وی اعطا شد.
سنگاپور با اقتصادی کوچک و باز و ارتباطات تجاری و مالی گسترده با جهان، بیش از کشورهای دیگر آماج نیروهای ژئوپلیتیکی بوده است. وانگ دو شوک اقتصادی اخیر و تأثیر آن‌ها را بر سنگاپور بررسی و خاطرنشان می‌کند که حملۀ روسیه به اوکراین برای کشور اثرات مالی داشته است. سنگاپور تنها کشور جنوب شرق آسیا است که در اِعمال تحریم‌ها علیه روسیه مشارکت کرده است، حتی در غیاب چنین مشارکتی، قیمت جهانی انرژی بر اقتصاد این کشور مؤثر بود، زیرا سنگاپور همۀ کالاهای خود را وارد می‌کند و قیمت عمده‌فروشی برق در این کشور در سال ۲۰۲۲ تقریباً پنجاه درصد افزایش یافت.تأثیرات اقتصادیِ ناشی از جنگ معنادار است، اما در کشوری که پیوندهای محدودی با هر یک از کشورهای درگیر دارد، چندان محسوس نیست. ازسوی‌دیگر، نزاع خشونت‌بار در غزه نیز تأثیر اقتصادی ناچیزی بر این کشور داشته است، اما کلیت موضوع برای بسیاری از سنگاپوریان، به‌ویژه اقلیت مسلمان این کشور، نگرانی‌های عمیقی ایجاد کرده است.
درمقابل، بزرگ‌ترین خطر ژئوپلیتیکی، درگیری نظامی در تنگۀ تایوان یا دریای چین جنوبی است که تأثیر اقتصادی بسیار شدید و طنین زیادی برای شهروندان سنگاپور دارد. سنگاپور از وضعیت موجود در تایوان حمایت و تأکید می‌کند: اگر قرار باشد تغییری صورت بگیرد، باید به روشی صلح‌آمیز رخ دهد. اکثریت شهروندان سنگاپور از نظر قومیت، چینی هستند. بسیاری هنوز در سرزمین اصلی، پیوندهای خانوادگی دارند. لارنس وانگ می‌گوید: «رویدادهای خارجی به‌ظاهر دورادور اتفاق می‌افتند، اما درواقع همین‌جا پیش روی ما رخ می‌دهند».
خطر درگیری نظامی به‌ویژه بیانگر اقدام ظریف دیپلماتیکِ سنگاپور در مواجهه با آمریکا و چین است. وانگ تأکید می‌کند که سنگاپور با وجود پیوندهای نزدیک نظامی دو کشور، متحد آمریکا نیست. این کشور دارای دومین تعداد پرسنل نظامی مستقر در آمریکا در میان سایر کشورهای جهان است؛ اما با وخیم‌شدن روابط واشنگتن و پکن، تعامل برای هر دو کشور دشوارتر می شود. او می‌گوید: «وقتی یک کشور بزرگ با یک کشور کوچک معامله می‌کند، کشور بزرگ اغلب متوجه فضایل کشور کوچک نمی‌شود.
حوزه ای که دولت سنگاپور به‌سبب آن از جهان غرب متمایز می‌شود، «مدیریت توازن قومی شهروندان» است که به «مدل چینی-مالایی-هندی-سایرین» معروف است. این کشور سعی می‌کند نسبت‌های حدودیِ ۷۵ درصد چینی، ۱۴ درصد مالایی و ۹ درصد هندی را در طول زمان ثابت نگه دارد. این توازن حتی در سطح املاک مسکونی شهر نیز منعکس می‌شوند و به‌گونه‌ای است که شهروندان اجازه ندارند از ساختار قومی کشور خارج شوند. وانگ می‌گوید: «دوست داریم به جامعه‌ای تبدیل شویم که از نظر نژادی خنثی است، اما در مورد چنین مقولاتی بسیار واقع‌بین هستیم. اولویت‌های جوانان یکی از حوزه‌های تحول در سنگاپور است و من بسیار بر این حوزه متمرکزم. جوانان دوست دارند سنگاپوری را ببینند که در آن قائل به تعاریف گسترده‌تری از موفقیت هستیم. این جزیره به فرهنگ سخت‌کوش شهره است و البته پلکان شایستگی‌اش می‌تواند بسیار بی‌رحم باشد.»