با توجه به بحران آب در کشور و به ویژه در شهرهای بزرگ و صنعتی، دکتر جهانگیر پرهمت، عضو هیات علمی پژوهشکده حفاظت خاک و آبخیزداری و معاون پیشین وزیر جهاد کشاورزی به فرارو گفت: «واقعیت این است که با نوعی خشکسالی شدید رو به رو شده ایم که دوره برگشت آن را باید بیش از یک قرن درنظر بگیریم .البته آمارهای ثبت شده کشور در این حد نیست که دوره برگشت را به طور دقیق ببنیم و به آن چه رخ داده دسترسی داریم، اما تحلیل های آماری بسیار بیشتر از این را نشان می‌دهد. بارندگی در کشور ما روند کاهشی را طی می‌کند و طی زمستان سال گذشته، میزان بارش برف بسیار کم بوده است. درواقع بیشتر باران باریده تا برف. اگر برف بیشتری داشتیم درواقع ذخایری در کوه ها داشتیم که به تدریج ذوب می‌شد و در طول فصل گرما، به داد ذخایر آبی کشور می‌رسید، اما اکنون، از این گزینه نیز محروم شده ایم.»
وی افزود: «در شرایط مذکور، هیچ واژه ای بهتر از بحران سخت و فزاینده، نمی‌تواند توصیف‌کننده وضعیت باشد.»وی در خصوص استفاده از روش جیره‌بندی آب برای مدیریت مصرف گفت: «بی رودروایسی بگویم که با این وضعیت بارش ها و وضعیت آب های سطحی به ویژه در تهران، کار خاص و جدیدی از دست مسئولان بر نمی‌آید. جیره بندی، یک مشکل مهم دارد؛ وقتی جیره بندی انجام می‌شود به این معناست که آب در ساعات مشخصی از شبانه روز باز و در ساعاتی قطع باشد. بنابراین همه آنانی که در مناطقی با خطر جیره بندی حضور دارند باید اقدام به خرید تانکر کنند یا از اقدامات جبرانی دیگری استفاده کنند. ضمن این که در فصل تابستان قرار داریم، جیره بندی آب به ویژه قطع شدن آب در ساعات اوج گرما عملا فشار جسمانی و روانی به شهروندان وارد می‌کند و مشکلات خاص خود را ایجاد می‌کند. از طرفی، اگر واقع بین باشیم متوجه می‌شویم که به محض باز شدن آب و شروع استفاده از جریان آب، همه افرادی که ساعات زیادی از آب محروم بوده‌اند برای ذخیره و استفاده از آب هجوم می‌آورند، بنابراین نمی‌توان گفت که روش جیره بندی آب لزوما موفقیت آمیز است یا تعادل ایجاد می‌کند چرا که در ساعات وصل شدن جریان آب، احتمال استفاده افراطی، افزایش پیدا می‌کند. با همه این ها احتمال جیره بندی آب نیز به عنوان راه حل نهایی، دور از ذهن نیست.»
وی افزود: «این که گفته می‌شود سدها در حال خالی شدن هستند و به معنای واقعی کلمه آبی پشت برخی سدها باقی نمی‌ماند، افسانه نیست و ممکن است زودتر از آن چه تصور می‌شود، چنین اتفاقی رخ دهد. بخش زیادی از آب پشت سدها همانطور که اشاره کردم به بارندگی سالانه متکی است و با این وضعیت بارندگی ها خالی شدن سدها نه دور از انتظار است و نه عجیب. هر سال از ابتدای پاییز تا انتهای اردیبهشت، شاهد بارندگی در شهر تهران و حواشی پایتخت هستیم. این بارندگی ها، برای وضعیت شهر در فصل گرما بسیار تاثیر گذار محسوب می‌شود و از خلال بررسی همین میزان بارندگی و نرخ آب جمع شده پشت سدها است که می‌توان حدس زد تا پایان سال شرایط چگونه خواهد بود. هم اکنون اغلب سدهای تامین کننده آب پایتخت از سد لار و جاجرود تا سد لتیان در خطر قرار دارند. آب پشت این سدها به پایین ترین حد خود رسیده و جریان آبی که وارد این سدها می‌شود، آب چشمه هاست. حتی وضعیت آب چشمه ها نیز به دلیل این که بارندگی کم بوده است، در شرایط بحرانی قرار دارد. سد ماملو یک مثال واضح برای تشخیص بحران آب است. حتی سدهای بالادست ماملو نیز با بحران مواجهند، چه برسد به ماملو. وضعیت بحران آب در تهران نه افسانه است و نه سیاه نمایی. ما امسال با یک بحران کم سابقه رو به رو شده ایم.»