به جرات می‌توان گفت که نام منطقه هوفل پلنگی را بسیاری از مدیران استان خوزستان تاکنون برای یک‌بار هم که شده، نشنیده‌اند. منطقه‌ای محروم و پرت، واقع شده در ارتفاعات استان خوزستان. هوفل پلنگی از توابع شهرستان تازه تأسیس دزپارت است که نه راه دسترسی دارد، نه برق، نه خدمات درمانی، نه مدرسه و نه حیات و نه آنتن‌دهی تلفن همراه در مواقع اضطراری. تنها راه دسترسی به هوفل پلنگی پس از قرن‌ها، هنوز هم همان راه مالرو قدیمی‌است. جغرافیایی به شدت طاقت‌فرسا که زندگی در این محیط از عهده هرکسی برنمی‌آید. این سرزمین پرت افتاده، دارای مردمانی شجاع، مهمان‌نواز، سخت‌کوش و به‌شدت وطن‌پرست است. راه‌های دسترسی زمینی «کوه به کوه» هوفل پلنگی در فصل زمستان به دلیل حجم عظیم بارش برف و باران، مسدود و دسترسی به این منطقه کاملا از بین می‌رود. برای رفتن به هوفل پلنگی از سه طریق می‌توان اقدام کرد؛ ابتدا استان چهارمحال و بختیاری و از سمت منطقه دیناران «روستای سردسیری دنگون - دهدلی - بادره - شترخواب - دم آب و نهایتا هوفل» یا اینکه از سمت استان خوزستان و از مسیر سوسن «فالح - بانا - سیسه دون - پلنگی و نهایتا هوفل». راه دیگر از مسیر دهدز «قلعه سرد بالا - دشت - سرصحرا - خواجه انور و سرانجام هوفل است». البته برای دسترسی و رسیدن به این جغرافیا وجود راهنما و راه بلد محلی ضروری است. یک راه بلد و آگاه محلی گفت: مردمان هوفل از طریق کشاورزی و دامداری زندگی خود را سپری می‌کنند. شرایط این منطقه از نظر محیطی و امکانات شبیه به مناطقی مانند پلم زنگو، سرصحرا، خواجه انور و مناطق بسیار محروم دیگری در استان خوزستان است. اهالی این منطقه می‌گویند: کسی سراغ ما نمی‌آید، شرایط زندگی در این منطقه کوهستانی بی‌رحمانه است. تا در جایی مانند هوفل زندگی نکنید، متوجه حرف‌های ما نمی‌شوید. اگر در این منطقه خدایی ناکرده کسی بیمار شود و یا مشکل حادی مثل عقرب‌گزیدگی، مارگزیدگی و یا سقوط از ارتفاع برایش پیش بیاید و یا مورد حمله حیوانات وحشی کوهستان قرار گیرد، آن وقت است که متوجه می‌شویم چقدر در بن‌بست قرار داشتن دردآور است.
وی ادامه می‌دهد: تا کی باید بیمار خود را کوه به کوه و دره به دره با چوب بست «یک روش قدیمی‌برای انتقال بیمار» تا نقطه فرود بالگرد ببریم و امیدی به زنده برگشتن او نداشته باشیم؟ تا کی باید از طریق جره «یک روش خطرناک و قدیمی‌برای عبور از دره و رودهای با ارتفاع» خود و فرزندان خود را به دست تقدیر بسپاریم؟ یکی از دانش‌آموزان این منطقه گفت: بچه‌های هوفل، مانند دیگر فرزندان این کشور این حق را دارند که از امکانات تحصیلی به شکل برابر استفاده کنند، ولی متأسفانه صعب‌العبور بودن هوفل تمام آرزوهای ما را می‌کشد و تحصیل برای کودکان هوفل یک رؤیاست. شاید برخی از دختران و پسران هوفل به‌خاطر وجود اقوام خود در شهرستان ایذه به ادامه تحصیل بپردازند، اما این شکل سربار بودن هم حد و اندازه‌ای دارد.