غلامرضا ظریفیان در پاسخ به این سئوال که با توجه به مطرح شدن بحث گفتوگو این فرآیند به چه شکلی قابل انجام است، افزود: نکتهای که وجود دارد این است که ما دو راه بیشتر نداریم؛ یک راه اینکه ما دعوا کرده و قهر کنیم راه دوم با هم گفتوگو کنیم. اگر راه گفتوگو باز نشود، جامعه با جامعه و حاکمیت با جامعه در تعارض و دعوا خواهند بود، بنابراین راهی جز گفتوگو وجود ندارد. گفتوگو بهترین راه درمان بخش زیادی از ناملایماتیها و ناکارآمدیها خواهد بود. ظریفیان افزود: گفتوگو، یک کریدور و یک راه اصلی برای فهم مسئله، تفاهم بین افراد و پیدا کردن راهی برای حل مسئله است، بنابراین اگر به اقتضائات گفتوگو توجه ویژه شود، بهترین و نهاییترین راهحل است. در گفتوگو همان اول حق را به هر دو طرف نمیدهند. اگر در گفتوگو میان حاکمیت با مردم، مردم با حاکمیت و جریانات و احزاب مختلف سیاسی با یکدیگر به آن اقتضائات پایبند نباشند، طبیعتا گفتوگویی شکل نخواهد گرفت. به صورت موردی به اقتضائات گفتوگو اشاره میکنم؛ مورد اول آنکه گفتوگو تلاش دوسویه خواهد بود نه تلاش یک سویه. یعنی گفتوگو نباید محصول گفت و شنود باشد که در آن دولت، حاکمیت، مردم و جریانات سیاسی بگویند و دیگری بشنوند. گفتوگو، گفت و شنود نیست. یعنی کسی میگوید و دیگری هم میگوید. شنیدن و فهمیدن در گفتوگو یک گام است، اما گفتوگو اینگونه نیست که فقط کسی بگوید و دیگری بشنود بلکه گفتوگو دوسویه است. گفتوگو دارای الزاماتی است. یکی از آن الزامات این است که طرف مقابل را به رسمیت بشناسم و تلاش کنم طرف مقابل را بفهمم. در گفتوگو کلیشهها، پیشفرضها و کینهها باید کنار برود. در گفتوگو کلیشههایی از جنس اینکه تو از جایی دستور گرفتی و این موارد، باید کنار گذاشته شود. طبیعتا گفتوگو به زمان و مکان مناسب هم نیاز دارد. به این شکل نیست که گفتوگو در هر فضایی انجام شود بنابراین، این اقتضائات باید به رسمیت شناخته شود.
وی در پاسخ به این سئوال که بخش زیادی از جامعه به مسئولان اعتماد ندارند و گفتوگو را هم راه مناسبی نمیدانند. به چه شکلی میتوان این اعتماد را در مردم به وجود آورد، گفت: نباید از گفتوگو پلی برای توجیه و عبور از ناکارآمدیها بسازیم اگر چنین باشد طبیعتا گفتوگو شکل نمیگیرد. اساسا گفتوگو شبیه به دیگ زودپز نیست که فکر کنیم با فوریت مسئله را حل کنیم. بنابراین طرح گفتوگو و اعتماد مردم با سپری شدن زمان زیاد نه با قید فوریت انجام خواهد شد.