یکی از آنها زن مصممی است که قصد دارد کسب و کار خود را باز نگه دارد. یک کشاورز از پایان جنگ و افزایش امنیت، احساس آسودگی می‌کند.
به گزارش عصرایران،  یکی از جنگجویان سابق طالبان به خدمت در دولت جدید افتخار می‌کند و دیگر دانشجوی سابق پزشکی است که مجبور به ترک تحصیل شده است.آرزو عثمانی یک کارآفرین است که تلاش دارد کسب و کار خود را به جریان بیندازد.او از بازگشت دوباره طالبان به قدرت وحشت زده و ناراحت بود. طالبان با تفسیرهای سختگیرانه از اسلام  وعده تحمیل قوانینی را داده است که زنان را از کار و تحصیل محروم می‌کند.عثمانی ۳۰ ساله که در سال ۲۰۲۱ یک شرکت تولید پد بهداشتی با قابلیت استفاده چندباره برای زنان را راه‌اندازی کرد، می‌گوید: پس از بازگشت طالبان ۱۰ روز از اتاق بیرون نرفتم. فکر می‌کردم همه چیز برای من تمام شده و این برای همه مردم افغانستان یکسان است؛اما وقتی بیرون رفتم، دیدم که مردم به زندگی خود ادامه می‌دهند. من امیدوار شدم و به خود گفتم باید در اینجا بمانم.او که در اوج کسب و کار خود ۸۰ زن را استخدام کرده بود، کار و کاسبی خود را به خاطر بلاتکلیفی در دوره روی کار آمدن طالبان و تسلط آنها بر کشور تعطیل کرد؛ اما دو ماه بعد درب‌های کارگاهش را باز کرد، زیرا یکی از معدود جاهایی بود که زنان قادر به کار در آن بودند.در زمان طالبان زنان از اکثر مشاغل غیردولتی و دولتی اخراج و برکنار شدند. در ماه گذشته آرایشگاه‌ها و سالن‌های زیبایی که یکی از منابع اصلی درآمد زنان سرپرست خانوار به شمار می‌آمدند نیز تعطیل شد.عثمانی گفت: به تدریج خود را با شرایط وفق دادیم و خوشبختانه چون یک شرکت فعال در حوزه سلامت هستیم، موفق به ادامه کار شدیم. الان احساس خوبی دارم.وی افزود که کاهش فعالیت‌های غیردولتی در کشور تحت حاکمیت طالبان به کسب و کار او ضربه سختی زده است. او هنوز ۳۵ زن را استخدام کرده اما خریدار و مشتری زیادی برای محصولات او وجود ندارد.این زن که مادر ۲ فرزند است، می‌گوید: در حال حاضر نه قراردادی داریم نه خریدار. اگر نتوانیم محصولات را بفروشیم ادامه کار سخت می‌شود اما سعی می‌کنیم روی پای خود بایستیم.او با وجود چالش‌ها مصمم است هر چه که می‌تواند برای کشورش به ویژه زنان انجام دهد.
کشاورزان  افغان نگران از تامین معاش
راحت‌الله عزیزی کشاورزی است که تلاش دارد معاش خود و خانواده‌اش را تامین کند.او از پایان جنگ و ایجاد امنیت شاکر است و از مزرعه کوچک خود در ولایت پروان در شمال کابل مراقبت می‌کند.این مرد از اینکه می‌تواند بدون نگرانی شب و روز در شهر و خیابان حرکت کند، خوشحال است.عزیزی می‌گوید: از آگوست ۲۰۲۱ تغییرات زیادی رخ داده است. قبلا جنگ بود و حالا آرامش برقرار شده است.براساس گزارش هیات معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) در درگیری‌های مسلحانه‌ای که بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۰ در این کشور رخ داد، ۳۸ غیر نظامی کشته و ۷۰ هزار غیرنظامی مجروح شدند.با این حال این مرد که دو فرزند دارد از نگرانی رنج می‌برد.
اقتصاد افغانستان که پیشتر به دلیل دهه‌ها جنگ آسیب دیده بود، پس از  روی کار آمدن طالبان و قطع کمک‌های بین المللی در بحران فرو رفته است.
براساس گزارش برنامه توسعه ملل متحد، تولیدات اقتصادی افغانستان کاهش نشان داده و ۸۵ درصد مردم این کشور در فقر زندگی می‌کنند.خشکسالی و ملخ نیز آفت محصولات در این کشور شده است.عزیزی که روی زمین استیجاری -بزرگتر از یک هکتار- کشاورزی می‌کند، ادامه داد: مردم دیگر محصولات ما را نمی‌خرند.قبلا ۷ کیلو گوجه را ۲۰۰ افغانی (۲ دلار) می‌فروختم اما الان ۸۰ افغانی می‌فروشم.او قبلا از غلات هم درآمد داشت اما الان نه.
جنگجوی سابق طالبان پلیس فعلی
برای لعل محمد ۲۳ ساله بازگشت طالبان به معنای ثبات اقتصادی و درآمد بیشتر است.او ۴ سال پیش به این گروه پیوست. در آن زمان عضویت در طالبان به معنای یک جنگجوی شورشی و حضور در خارج از خانه بود.او حالا یک نیروی پلیس در قندهار دومین شهر بزرگ افغانستان است و ماهانه حدود ۱۲ هزار افغانی (۱۴۲ دلار) حقوق می‌گیرد که برای او و خانواده‌اش کافی است.او که از داشتن این دستمزد خوشحال است، گفت که رویای داشتن خودرو یا پول درآوردن بیشتر را نداشته است. رویای او تحصیل و خدمت در امارت اسلامی است و تا آخر به آن پایبند خواهد بود. امارت اسلامی نام منتخب مقامات طالبان برای دولت افغانستان است.جنبش طالبان در قندهار در جنوب افغانستان شکل گرفت. آنها از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ قدرت در این کشور را در دست داشتند.
دانشجوی سابق پزشکی  در جستجوی آینده
حماسه باور زمانی آینده خود در افغانستان را در پزشکی می‌دید؛ اما از روی به کار آمدن مجدد طالبان، زنان از ورود به دانشگاه‌ها منع شدند. حالا تنها امیدهایش را در خارج از کشور می‌بیند.این جوان ۲۰ ساله که ساکن مزار شریف است، می‌گوید: تعطیلی دانشگاه‌ها نه تنها برای من بلکه برای تمام همکلاسی‌هایم ویرانگر بود. ما نابود شدیم و این بدترین اتفاقی بود که می‌توانست برایمان بیفتد. او می‌گوید: برای تحصیلاتم، چاره‌ای جز ترک افغانستان ندارم.مادر او معلم یک مدرسه ابتدایی است . سطحی که اکنون تحصیل دختران در آن متوقف شده است.