یکی از مواردی که نظام سیاسی مستقر و همچنین مردم ایران با آن به کشورهای منطقه فخر می‌فروشند مقوله دموکراسی و اهمیت قائل شدن نسبت به رای و خواست مردم است.
معنای این سخن آن نیست که ما به قله اجرای دموکراسی در کشور رسیده‌ایم و همگان از این موضوع بدیهی باخبرند که در حال تمرین مردم‌سالاری هستیم و تا وضعیت و شرایط ایده‌آل فاصله اندکی هم نداریم اما هنگامی که همین وضعیت را با اوضاع بسیاری از کشورهای منطقه مقایسه می‌کنیم شاهد آن هستیم که در این موضوع گام‌های بسیاری از آن‌ها جلوتر هستیم.
انتخابات۹۶ یکی دیگر از همین جلوه‌های دموکراسی در ایران بود. دو نگاه نسبت به موضوعات مختلف از مسائل مرتبط با حوزه فرهنگی و اجتماعی تا برنامه‌های اقتصادی، از نگاهشان در حوزه سیاست داخلی تا برنامه‌هایشان برای چگونگی حل و فصل پرونده‌های باز در حوزه سیاست خارجی؛ همه و همه به مردم عرضه شد و در نهایت این مردم بودند که با شصت درصد آرا میانه روی را برگزیدند.
تا مدتی دیگر جریان میانه رو فصل دوم حضورش در قوه مجریه را آغاز خواهد کرد و موظف است که به مطالبات مردم پاسخی شفاف و صریح بدهد. از جمله موضوعاتی که در واپسین روزهای انتخابات۹۶ از آن بحث شد نوع نگاه نامزدهای ریاست‌جمهوری به حوزه سیاست خارجی بود. دو کاندیدای اصلی انتخابات نگاهی کاملا متفاوت با یکدیگر داشتند، کاندیدایی تحریم را‌فرصت‌می‌پنداشت و همراهانش از لزوم مجازات و محاکمه محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان سخن می‌راندند و کاندیدای دیگر تحریم را مانعی بر سر راه ملت ایران می‌دانست و از تلاش و برنامه ریزی برای برطرف کردن تحریم‌های باقی مانده سخن می‌گفت کاندیدای مورد حمایت جریان تندرو که خود را‌دلواپس‌می‌نامند، دیپلماسی دولت اعتدال را با تعبیر نامناسب‌دیپلماسی التماسی‌یاد می‌کرد و سعید جلیلی که در دوران حضورش تنها تحریم سوغات می‌آورد را نزدیک‌ترین فرد به خود قرار داده بود و به نوعی دست راستش به حساب می‌آمد و کاندیدای جریان میانه رو هم برجام را سند افتخاری برای نظام دانسته و آن شیوه و روش را الگویی موفق برای حل و فصل پرونده‌های دیگر در حوزه سیاست خارجی اعلام می‌کرد. اکنون به پایان ایام انتخابات رسیده‌ایم. اکثریت با صدایی رسا آن چه می‌خواهد را اعلام کرده است. انتخاب مردم در حوزه سیاست خارجی کاملا روشن است و نتیجه حاصل از دموکراسی،‌آری‌به ادامه یافتن برجام و آغاز مسیرهایی نو مبتنی بر الگوی برجام است. حال نوبت تصمیم گیران کشور در تمامی رده هاست که یکبار دیگر نشان دهند که آن چه مرحوم امام فرمود سرلوحه عملشان است و این گفته بنیانگذار جمهوری اسلامی که میزان را رای ملت اعلام کرد در عمل اجرایی می‌شود. کوتاه سخن آن که در حوزه دیپلماسی نگاه‌های متفاوت و مختلفی در کشور وجود دارد، این تفاوت نظرها که کاملا هم طبیعی است در ساختار قدرت هم مشاهده می‌شود. برای عبور از این نوع اختلافات می‌بایست به صندوق آرا نگاه کنیم و امروز همان روزی است که می‌توان مانند انتخابات۹۲ با اجماعی ملی به جنگ تحریم‌های غیرهسته‌ای رفت و با پذیرش قاعده دموکراسی به دستگاه دیپلماسی کشور توان و امیدی مجدد داد.