اما سوالات اصلی که در این باره مطرح می‌شود این است که چرا ارگان‌های دولتی قبل از مطالعه و احداث پروژه‌های ملی و استانی نتایج بررسی‌های خود را منتشر نمی‌کنند؟ آیا اگر واقعا این پروژه صدمات جدی را بر زیست بوم این منطقه وارد خواهد کرد، چرا دستگاه‌های نظارتی به ویژه مجلس و قوه قضاییه برای حل آن چاره اندیشی نمی‌کنند؟ در این رابطه محمد درویش، کنشگر محیط زیست تصریح کرد: یک بدعت نامناسبی وجود دارد که طی آن مقاماتی که در حین مطالعه برای اجرای یک پروژه دسترسی به گزارشات و دیتاهای آن دارند، زمانی که فرصتی برای چاره اندیشی وجود دارد به علت‌هایی مبهم اطلاعات را منتشر نمی‌کنند و تمامی‌کانال‌های ارتباطی با افکار عمومی‌و کارشناسان را می‌بندند. وی با اشاره به اینکه بعد از گذشت مدتی کار به جایی می‌رسد که برخی از این کارشناسان برخی از این اطلاعات را به خبرنگاران و کارشناسان منتقل می‌کنند، افزود: حال هم اگر از فجایع حتمی‌آبگیری این سد مطلع شدیم این بود که برخی از کارشناسان مشاور این طرح بازنشسته شدند و تصمیم گرفتند تا برخی از این اطلاعات را در اختیار ما قرار دهند. فعال محیط زیست برجسته ایرانی افزود: بررسی مطالعات زمین شناسی این طرح که در سال ۹۲ منتشر شده به صراحت تاکید دارد که این سد می‌تواند بحران‌های جدی را در منابع آب رودخانه زهره تا خوزستان ایجاد کند و این گزارش کتمان پذیر نیست.
درویش با اشاره به اینکه گزارش زمین شناسی این طرح واقعا نگران کننده است عنوان کرد: تمام حرف مدافعان آبگیری این سد این است که این طرح در یک استان محروم انجام می‌گیرد و چندین درصد اشتغال ایجاد می‌کند و این مولفه‌ها می‌تواند هر دولتی را قانع کند که آبگیری این طرح یک گزارش عملکرد خوبی برای آینده است ولی از عواقب آن به دولت‌ها نمی‌گویند و مشکل همین جا شکل می‌گیرد. وی اضافه کرد: یک مطالعه ای را دکتر جلالی و همکارانش در دانشگاه تهران منتشر کرده اند که نشان می‌دهد سد گتوند مسبب اصلی ۸۶ درصد انحلال نمک در دو سال اول بهره برداری بوده است.
این کارشناس محیط زیست تصریح کرد: این یک قصه تلخی است که در ماجرای سد گتوند هم اتفاق افتاد و از مشاور این سد خواسته بودند که آیا احداث این سد می‌تواند تبعات جدی بر زیست بوم منطقه داشته باشد یا خیر؟ شرکت مشاور این طرح در پاسخ گفته بود که با توجه به اینکه ۳۰۰ میلیارد تومان هزینه برای این سد انجام شده و با ۵۰۰ میلیارد تومان دیگر این سد ساخته خواهد شد اما در نهایت این سد با ۳ هزار و ۸۰۰ میلیارد تومان ساخته شد و کمیته علاج بخشی دانشگاه تهران در آن زمان به این مساله اشاره کرد که بهترین گزینه حذف سد است اما حذف سد در این شرایط ۱۰ هزار میلیارد تومان اعتبار می‌خواهد و چون چنین اعتباری قابل اختصاص نیست تنها باید امیدوار باشیم که سیل سخت و یا خشکسالی سختی در خوزستان صورت نگیرد. درویش اضافه کرد: الان برخی می‌گویند که چند هزار میلیارد تومان برای سد چم شیر اختصاص یافته و می‌خواهند با احداث این سد چند ده هزار میلیارد تومان خسارت دیگر نیز بر کشور تحمیل کنند. بله این سرمایه ملی بوده که از بین بردیم اما می‌تواند این سد تبدیل به یک موزه و آیینه عبرت ملی برای افرادی باشد که تفکر سازه ای دارند اما نباید اجازه دهیم که این سد آبگیری شود و امیدواریم مانند دفعه قبل و تجربه تلخ سد گتوند اجازه آبگیری به این سد ندهند.
وی گفت: ماجرای میانکاله به ما نشان داد که همراهی افکار عمومی‌و کارشناسان می‌تواند پشتوانه بزرگی برای رییس سازمان محیط زیست برای اجرایی کردن اختیارات خود باشد و علی سلاجقه می‌تواند از این تجربه برای جلب مخالفت رییس جمهور استفاده کند. به نظر می‌رسد با توجه به اینکه قوانین بالادستی تنها سازمان محیط زیست را مکلف به مطالبه در این زمینه می‌شناسد، مقامات سازمان محیط زیست از نهادهای نظارتی به ویژه قوه قضاییه درخواست کنند تا به نظرات کارشناسان در این زمینه توجه کنند و آبگیری این سد را حداقل به بعد از برگزاری جلسات گفتگوی بین موافقان و مخالفان موکول کنند.