فرض کنید که شهر تهران ۸ میلیون جمعیت ساکن دارد و جمعیت هر خانواده ایرانی را به طور میانگین ۴ نفر فرض بگیریم. با این مفروضات، اگر تهران را بکوبیم و گودبرداری کنیم و به هر خانواده یک واحد نقلی ۳ میلیارد تومانی بدهیم، جمع هزینه ساخت تهران به  ۶هزار  (هزار میلیارد تومان) یا (۶هزار همت)، می‌رسد. که به احتساب دلاری ۳۵۰۰۰ تومان، جمع هزینه ساخت منزل برای تهرانی‌ها، بالغ بر ۱۷۰ میلیارد دلار می‌گردد.با توجه به هزینه ساخت مترو، جاده و فرودگاه در دوحه که ده‌ها بار پر هزینه‌تر و لاکچری‌تر از نمونه‌های مشابه در جهان محسوب می‌شوند، می‌توان ۵۰ میلیارد دلار نیز برای اینگونه امکانات در نظر گرفت که جمعا به رقم ۲۲۰ میلیارد دلار، خواهد رسید. این رقم اما!، معادل هزینه کرد قطر برای جام جهانی فوتبال است.

قطر برای ورزشگاه‌های ۸ گانه فوق مدرن ۶.۵ میلیارد، برای ۳۰ کیلومتر شبکه کامل مترو به شمال (ام صلال) و ۴۰ کیلومتر به غرب (الریان) و ۲۰ کیلومتر به جنوب دوحه، جمعا ۳۶ میلیارد دلار هزینه کرده است و آن ‌را در سال ۲۰۱۹ و طی ۷ سال به پایان رساند. (روزنامه سان چاپ لندن دسامبر ۲۰۱۹) قطری‌ها، ۱۶ میلیارد دلار نیز برای افزایش فازهای جدید بخش بین المللی فرودگاه فوق مدرن دوحه و خطوط هوایی خود که دارای مقام دوم از حیث تعدد و تنوع خطوط هوایی است، اختصاص داده و قصد دارند جایگاه فرودگاه ابوظبی که هنوز افتتاح نشده است را، در سال ۲۰۲۷ بگیرد.
جالب است بدانید قطر، ۱۰۰ برابر فرانسه، ۲۰ برابر روسیه، ۱۵ برابر برزیل، ۳۵ برابر ژاپن و کره جنوبی و ۵۵ برابر آلمان برای برگزاری جام ‌جهانی خرج کرده است. هزینه کردن این ارقام در قطر برای اروپاییان، بسیار عجیب و دردناک بوده، فلذا ده‌ها گزارش علیه قطری‌ها منتشر و حتی برخی از هواداران،حضور در جام جهانی را تحریم کرده‌اند. ولی برای ما ایرانیان، خرج کردن این ارقام عجیب نیست، بلکه «داشتن» چنین پولی و  «سرمایه گذاری» در درون کشور، عجیب است. چرا که ما ایرانیان به مدد نفت، گاز، مس و آهن و....اعداد و ارقام درشتی را شنیده‌ و در خرج کردن نیز سخاوت کافی را  داشته‌ایم که فقط در ونزوئلا و تنها در یک فقره، ۲ میلیارد دلار منزل مسکونی ساخته و مبله به کاراکاس نشین‌ها داده‌ایم. (خط تولید خودرو و محصولات ساختمانی و... نیز به حساب اشانتیون می‌گذاریم!). ولی کمتر شده است که خودمان در  نیم قرن اخیر، یک ورزشگاه آبرومند، یک فرودگاه افتخار آمیز یا یک مجموعه غیر از برج میلاد تهران بسازیم که به شخصیت ملی و بین‌المللی ایرانیان بیش از قبل بیفزاید. در دوره احمدی نژاد با سالانه حدود ۲۰۰-۱۵۰ میلیارد دلار درآمد نفتی، می‌شد یک شهر مدرن ۸ میلیون نفری ساخت. رقمی‌که برای اروپاییان نیز یک رویاست. ولی در نهایت مایی که شاهد ساخت امثال شهرک صور و صیدا و پارک فتحی شقاقی در بیروت، عراق، سوریه و ونزوئلا بودیم، در ایران  به مسکن مهری بسنده کردیم که تورم ۳۰۰ درصدی را برای ملت به ارمغان آورد. به راستی چرا وقتی تحریم هستیم، دچار تورم چند صد درصدی می‌شویم و وقتی ۲۰۰ میلیارد نفت می‌فروشیم نیز، تورم شدیدی تجربه می‌کنیم.؟!
رئیس دولت جمهوری اسلامی‌که در پی فرمایش رهبری، توصیه به تبیین دستاورد‌های نظام کرده‌اند، خود می‌توانند این پرسش‌ها را با پاسخ به این سوال، آغاز کنند: «چگونه دلار ۷۵ ریالی را با رشد منفی ۵۰ هزار برابری به ۳۵۰ هزار ریال رساندید!؟ و چرا سرنوشت ۲۰۰-۱۵۰ میلیارد دلار درآمد سالانه نفتی دوره دوم احمدی نژاد را بیشتر توضیح نمی‌دهید!؟»