وضعیت آشفته‌ای که این روزها در مرزها حاکم است و انباشت انبوه زائران و بسته‌شدن مرزها و...نشانه بی‌مسئولیتی دولت است. این حجم از جمعیت شهروندان کشور اگر برای تفریح هم می‌خواست برود، هر دولتی موظف بود خدمات لازم را در چهارچوب قانون به آنها ارایه دهد.
در این میان، مهمترین نقدی که به دولت وارد است این است که وقتی این هجوم جمعیت قابل پیش‌بینی بود و وقتی از فرسودگی و محدودیت ناوگان حمل و نقل کشور و نابسامانی راه‌ها و مشکلات مرزی و محدودیت‌های کشور عراق برای پذیرش زوار اطلاع داشته، چرا برای کنترل و مدیریت جمعیت تدبیری نیندیشیده؟ چرا برعکس به انحاء مختلف با اعطای تسهیلات و امتیازات و...از رسانه‌های رسمی‌خصوصا صداوسیما مردم را به شرکت در این آیین تشویق کرده؟ چرا جوری تصویرسازی کرد که گویی این آیین هیچ محدودیتی ندارد و همه امکانات مهیاست؟ تا جایی که کار به وضعیت فاجعه‌بار امروز در مرزها برسد.عجیب‌تر آنکه مردم در پشت مرزها و در مسیر رسیدن به مرز انواع سختی‌ها را تحمل می‌کنند آن‌وقت سازمان‌ها و ارگان‌های دولتی، در مسیرهای پیاده‌روی عراق موکب‌های چندهزارنفره و بزرگ و مجلل برپا می‌کنند.
به عبارتی دیگر، اینجا وظیفه‌شان را انجام نمی‌دهند و آن‌جا که خودش متولی دارد و میزبان است، دخالت می‌کنند؛ غیر از این است که هدف نه خدمت به زوار، که مانور و شو و نمایش چشم و همچشمی‌سازمان‌ها و ارگان‌ها است؟ تنها برخی از نمونه‌های مداخله‌ی نابه‌جای دولت در اربعین امسال را مثال می‌زنم؛ اعطای وام به سرپرستان خانوار برای شرکت در آیین اربعین/ اختصاص ۹۰ درصد ناوگان اتوبوسرانی کشور به حمل و نقل زائران اربعین (که مشکلات و نارضایتی فراوانی در بین شهروندان ایجاد کرده؛ آن‌هم در ماه شهریور که اوج سفرهای تابستانی خانواده‌ها است) همچنین مصوبه‌ی استقراض از ناوگان حمل ونقل کشور ترکیه!/ اعطای انواع تسهیلات اداری به اقشار مختلف (کارمندان، سربازان، دانشجویان و...)/ عدم نیاز به اجازه همسر برای تمدید گذرنامه‌ی زنان متأهل...این‌ها تنها بخشی از شواهد اقدامات تصدی‌گرانه و نه تسهیل‌گرانه‌ی نهاد دولت در آیین پیاده‌روی اربعین با هدف افزایش حضور مردم در این آیین است. آن‌هم در شرایطی که نه جاده‌ها و مرزها و نه امکانات و ظرفیت دو کشور اجازه‌ی چنین جمعیتی را نمی‌دهد.